බලහත්කාරය සහ බලගැන්වීම

බලහත්කාරය සහ බලගැන්වීම

මිනිස්සුන්ට කන්න ඕන වුනාම කබරගොයාත් තලගොයා වෙනව කියන එක අහන්න දෙයක් නෙවෙයි කියල දවසින් දවසම ඔප්පුවෙමින් පවතිනවා. ඇති හැකි මිනිස්සු පුඵවන් තරම් කඩාවඩා ගනිත්දි නැති බැරි මිනිස්සුන්ට තමන්ට තියෙන දේ රැකගන්නත් මහ විශාල අරගල කරන්නවෙලා. හුඟක් වෙලාවට මේ අරගලය නිමාවෙන්‍‍නෙ ඇති හැකිවුන්ගේ බලයෙන් නැතිබැරි එකා පාගල, තමන් යන පාරෙන් අහකට විසිකලාටත් පස්සෙයි.

ඊයේ පෙරේද දවසක මේකෙ අලුත්ම කතාව ඇහුනෙ රජරට පැත්තෙන්. සමාජසේවා දෙපාර්තමේන්තුව අනුමැතිය අනුව සමාජසේවා දෙපාර්තමේන්තුවට අයත් අක්කර හතක ඉඩමක, රජයෙන් කෝටි ගණනක මහජන මුදල් වියදම් කරල හදපු ආබාධිතයන් සදහා නේවාසික වෘත්තීය පුහුණුව ලබාදෙන ආයතනයක්, මහ ඇමතිගෙ මූල්‍ය ප්‍රතිපාදන සපයාගෙන තමන්ගෙ ආයතනයේ සීමා මායිම් සළකුණු කරගත්තා. අතපය හතර හොදින් තියෙන ගැහැනු මිනිසුන්ටත් ආරක්ෂාවක් නැති මේ කාලේ, තමන් බාරයේ ඉන්න ආබාධිත දරුවන්ගෙ සහ වැඩිහිටියන්ගෙ ආරක්ෂාව ගැන හොයල බලන්න, ආරක්ෂාව තහවුරු කරගන්න එක වැරදි දෙයක් නොවෙයිනේ.

ඉතින් මේ වැඩේ වෙද්දි ගම්මු ලේසියට යන්න එන්න හදාගෙන තිබුණු කෙටි පාර වැහුණා. නවාතැනේ ඉන්න ගෑනු දරුවන්ගෙ ඇදුම් පැළදුම් වැල්පටවලින් අතුරුදන් වෙද්දි ඒ ගැන සොයා නොබලා ක්‍රියාත්මක නොවුනොත් ඉස්සරහ දවසක ඊට වඩා ලොකු ප්‍රස්නවලට මූහුණ දෙන්න තියෙන ඉඩ අහුරන්න එපැයි.

මේ සිද්ධිය කෙළවර වුණේ උද්ඝෝෂණයකින්, තමන්ගෙ ගමේ පළාතේ කවදාක හෝ දිනක තමන්ට අයිතිකරගන්න පුළුවන් ඉඩම්  කොහෙවත් ඉදල  ආපු ආබාධිතයින්ට දෙන්නෙ මොකටද කියල පළාතේ මහජන නියෝජිතයෙක්ගෙ ඔළුවට මුලින්ම ආපු මේ කල්පනාවට තටු ලැබුණා. ඒ කතා බහ නැවතුනේ ගම්මානේ කඩපිල්වල හේන් වල, නිවෙස්වල හිටි දුප්පත් ගොවි මහතුන්ගාව. හාර පන්සීයක් මිනිස්සු බල මුළු ගැනුණා. මේ හැම දෙනාටම එක පාරටම අනේ මටත් ඒ අක්කර හතෙන් පර්චස් එකක් දෙකක් වත්ලැබෙනව නම් කියල හිතෙන්න ඇති.

මොකද මේ වෙද්දි මුළු ලෝකෙම දැරනියගල හිටපු ප්‍රාදේශීය සබා මන්ත්‍රීතුමා නූර් වත්තෙ කොටසක් අයිතිකරගෙන තිබුණෙත් ඔය කියන ක්‍රමයට පර්චස් සුළු සුළු ගණන්වලට පළාතේ මහජනතාවට ලබාදෙන්න කියනවනේ, ඉතින් ඒ පූර්වාදර්ශය රටේ අනෙක් ප්‍රාදේශීය සභා මන්ත්‍රීවරු අරගන්න එක ගැන කාටවත් දොසක් කියන්නත් බැහැනේ.

අන්තිමට සිද්ධ වුණේ ප්‍රාදේශීය දේශපාලනයින් විසින් උසිගන්වපු ගමේ ගොඩේ දුප්පත් මහජනතාව එක් රැස්වෙලා, තමන්ගේම මහජන මුදලින් ඉදිකෙරුණු කම්බි වැට ඉවක් බවක් නැතිව කඩල බිදල දැම්ම එක. ඒ විතරක් නෙවෙයි ඇවිද ගන්න බැරි රෝද පුටුවට වෙලා ඉන්නෙ නැතිව තමන් වගේම අනෙක් ආබාධිතයන් ගැනත් ප්‍රතිපත්ති තීන්දු තීරණ ගන්න වෙහෙසෙන ගැහැණියකට මරණීය තර්ජන එල්ල කරන්නත් ඔවුන්ට හයියක් ඇවිල්ල තිබුණා.

සිවිල් නීතිය යටතේ පොදු දේපලට හානි කිරීම බරපතල වරදක් වෙද්දි, පොලිසියේ පිහිට පතනවා ඇරෙන්න වෙන මොනවද කරන්න තියෙන්නේ. ඉතිං නීතිය රකින උදවිය ඒ ගැන සැලකිලිමත්වෙලා ඒ සම්බනධව කටයුතු කරන්න පොරොන්දු වුණා. දවසක් ගත වුණා දෙකක් ගත වුණා තුන්වැනි දවසෙ නගරෙ මැද්දෙ  තවත් මහා උද්ඝෝෂණයක්, ආබාධිතයින් ලිංගික අපයෝජනයෙන් බේරාගනිමු කියල.  අර පළවෙනි දවසෙ ආබාධිතයන්ට මොන ඉඩම් ද කියල අහපු උදවියම තමයි මේ දෙවැනි බෝඩ් කෑල්ලත් අල්ලගෙන හිටියේ. ආබාධිත අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කිරීම වෙනුවෙන්.

ලස්සනම දේ වෙන්නෙ ඊට පස්සේ. පොලීසියයේ ලොකු මහත්තයයි, අදාල ආයතනයයි කතාබහ කරල ඒ ඉඩම මැද්දෙන් නැතිව කෙලවරකින් පාර දෙන්නම් කීවාම අර ලිංගික අතවර ගැන කියල උස්සගෙන හිටිය බෝඩ් කෑලි අල්ලන් හිටි උදවිය, ඒවත් කිහිලි ගන්න ගෙන බොහොම සාම කාමීව විසිරිලා ගිය එක.

අපේ රට විනාසවෙලා තියෙන්නෙ මේ ජරාජීරණ දේශපාලනය හින්ද කියලා මේ සිද්දියෙන් නැවත නැවත පැහැදිලි වෙනව. අපේ රටේ විතර විචාර බුද්ධියක් තියෙන ඡන්ද දායකයො වෙන කොහේවත් නැතුව ඇති කියලයි මට හිතෙන්නෙ. කැපුවත් නිල් කැපුවත් කොළ කියන පදනම නැති වුණත් අනිත් කාට මොනව කළාම මොකද අපිට හොදක් වෙනව නම් කියල හිතල අපිත් ඡන්දය දෙනවා.

අල්ලස්, ස්ත්‍රී දූෂණ, ළමා අපචාර, තර්ජණය කිරීම්, බිය වැද්දීම් මේ හුඟක් චෝදනාවන් තියෙන අයටම ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂවල නාම යෝජනා අනිවාර්යෙන්ම ලැබෙනව කියල පහුවුණු දවස්වල පලවෙලා තිබුණු ප්‍රවෘත්ති සාක්ෂි දරනවා. ඉතින් නැවත වරක් බලයට පත්වෙලා ඒ වැරදි ටික නැවත නැවතත් කරන්න ඔවුන් අපෙන් වරමක් ඉල්ලනවා. අපිත් ඉතින් දෙයියනේ කියල ඡන්ද පොලට ගිහින් ඒ වරම දීල එනවා.

අඩුම තරමින් අනිකා ගැන හිතන්නමතන්න පුළුවන්, සමාජය ගැන හැඟීමක් දැනීමක් තියෙන අධ්‍යාපනයෙන් කිසියම් විනයක් හික්මීමක් ලැබුණු උදවිය ගමෙන් පළාතෙන් දේශපාලනයට ගෙන එන්න කටයුතු කරනවා නම් ටිකක් හරි මේ ගැටලුවලට උත්තර හොයාගන්න පුළුවන්වෙයි.

හැමදාම බොමු

 

කිලෝමීටර සිය ගණනක් දුර ගෙවාන මගේ යෙහෙළියක් කොළඹ මහ රෝහලට ආවේ ඇගේ ඥාති සොයුරියක ගෙ දුක සැප බලන්න. නිතර හමු නොවෙන නිසා ම අපි දෙන්නත් අතර මඟක මුණ ගැහුණා. “නංගිට කොහොමද දැන්” ඒ මගේ පළවෙනි ප්‍රශ්නෙ. "කියන්න තරම් ගුණයක් නෑ. සතියකට වරක් ලේ පිරිසුදු කරනවා. වකුගඩුවක් බද්ද කරන්න ඕනෙලු. ඒත් නංගිගෙ අසනීපත් එක්ක ඒකත් කරන්න අවදානම්ලු. මොනවා කරන්නද ලිහිණි, විහින් හදා ගත්ත ලෙඩ." මගේ මිතුරියගේ පශ්චත්තාපය පවුලෙ එකම දරුව ගැනයි, ඇය වෙනුවෙන් දිවා රෑ නැතිව කැපවෙන වැලපෙන මවුපියන් ගැනයි.

ඇගේ රෝග ඉතිහාසය ගැන තරමක් දුරට දැනුවත්කමත් තියෙන නිසා ම අනිත් අයටත් ඒ අවබෝධය ලබාදෙන්න මට වගකීමක් තියෙනවා කියල යටි හිත මාව කොනිත්තන්න පටන්ගත්තා. අපි ඇයට නමක් දෙමු. ඇය දිදුළි. පවුලෙ එකම දරුවා. අම්ම තාත්ත ඇහැක් වගේ තමයි දිදුළිව බලාගත්තෙ. දිදුළිගෙ ගෙදර ගබඩා පහසුකම් තිබුණා. ඉතිං අමතර අදායමත් ලබන්න මේ හිස් ඉඩ බදු ගත්තෙ පැණී බීම සමාගමක්, තමන්ගෙ ගෙදර හිතූ හිතූ පාටින් පැණි බීම තොග ගණන් තියෙන කොට නොබී ඉන්න පුළුවන් කාටද? මේ කෙළි පොඩිත්ති කාන්දමක් වගේ අර පැණි බිමවලට ඇදිල ගියා. ඒ අම්මට තාත්තට තියා කාටවත් ම පැණි බීම ඇබ්බැහියෙන් දිදුළිව බේර ගන්න බැරිවුණා. දැනට අවුරුදු කිපෙකට කලින් දිය වැඩියාව දිදුළිව වෙලා ගත්තා. අවුරදු දොළහ දහතුන වයසෙ දරුවෙක් වෙලා හැමදාම ඉන්සියුලින් එන්නත් කරගන්න ඇයට සිදු වුණා. දැන් අලුත් ම තත්ත්වය, ඇය වකුගඩු රෝගියෙක්, දිය වැඩියාව නිසා තවත් අතිරේක සංකූලතා රාශියකින් පීඩා විදින දරුවෙක්. ඇගේ අසනීපයට මූල බීජය කුමක්ද? මම ටිකක් ඒ ගැන හොයලා බලන්න හිතුවා.

වකුගඩු රෝග හඳුන්වන දෙවිදියක් තියෙනවා. වෛද්‍ය විද්‍යාවෙදි මෙය හඳුන්වන්නෙ වකුගඩු අකරණය කියලා, එයත් කොටස් දෙකකට බෙදෙනවා. එකක් තීව්‍ර වකුගඩු අකරණය, අනෙක කාලික වකුගඩු අකරණය හෙවත් නිදන්ගත වකුගඩු අකරණය, දිදුළිට වැළදිලා තියෙන්නෙ කාලික එහෙමත් නැත්නම් නිදන්ගත වකුගඩු අක්‍රීය වීම, වකුගඩු අක්‍රීය වීමට බලපාන හේතු ගොඩයි. දියවැඩියාව හෝ අධික රුධිර පිඩනය, නිරන්තර මුත්‍රා ආසාදනය, වකුගඩු ගල්, සර්ප දෂ්ඨන , වස විෂ පානය, ඒ දිග ලිස්ට් එකෙන් කිහිපයක්. ඉතින් දිදුළිගෙ රෝගයට බලපාලා තියෙන හේතු සාධකේ ඇස් පනාපිට මට පේන්න ගත්තා.

ඒ එක්කම අනාගත ළමා පරම්පරාව හරහාත් මේ මාරාන්තික අනතුර වැටිලා තියෙනවා කියලත් මට පේන්න පටන්ගත්තා. මොකද අපි දැන් සොබාවික දේ පරිභෝජනයෙන් ඈත්වෙලා කෘත්‍රිම පරිභෝජන රටාවකට බොහොම වේගයෙන් ඇදී යමින් ඉන්න නිසා. රූපවාහිනිය එක්ක ගෙදර සාලෙට එන වෛයිවාරන්න කෑම බීම, ණය පත අරගෙන සුපිරි වෙළෙද සලට ගොඩවෙලා කූඩයක් පිරෙන්න එළවළු මාළු අරන් එන අම්ම තාත්තා එක්ක ගෙදරට එනවා. පණුවෙක් කොළයක් කාලා නැති කොළ මිටියක්, පණුවෙක් විදල නැති බෝංචි කරල්, හොද සනීපෙට හැදිච්ච එළවළු ලස්සනට බත් පතට එකතු වෙනවා. ඉස්සර නම් පැණි දොඩමකින්, පැෂන් ගෙඩියකින් බීම හැදුණු ගෙදර, කෑම මේසේ පාට පාට ලස්සන බෝතල්වලින් එන පැණි බීමවලින් පිරෙනවා. අවුරුද්දට, නත්තලට විතරක් නෙවෙයි, අම්මගෙ උපන්දින උත්සවේටත් මේ පැණි බීම අත්‍යවශ්‍ය වෙනවා. අම්මා, තාත්තා එක්ක සුපර් මාකට් එකට යන පොඩිත්තො තම තමන්ගෙ කැමැත්ත ඉල්ලලා හඬා වැටෙන කොට අම්මලා, තාත්තලට මේ දේවල් අරන් නොදී බැරි වෙනවා. ඉතින් අපි දැනුවත්ව රස කාරක කියන වහ කාරක අපේ ගෙදර කෑම මේසෙට එක්කර ගන්නවා. දරුවොත් සතුටින් පිනා යනවා. ඊට පස්සෙ අපේ වකුගඩු අපි විසින්ම නාස්තිකර ගන්නවා.

මේ ගැන හොයද්දි මම දැන ගත්තා, අපි අහාරයට ගන්නා කෘත්‍රිම වර්ණකවල පැහැය ඉවත් කිරීමට පමණක් වකුගඩු සාමාන්‍ය ප්‍රමාණයට වඩා පනස් ගුණයක් වේගයෙන් ක්‍රියාත්මක විය යුතුයි කියලා. ඒ ආහාර වර්ණ ඉවත්කිරීම සඳහා පමණයි. ඊට අමතරව ශරීරය පිරිසුදු කිරීම සඳහා, ශරිර ගත වස විස මුත්‍රා මාර්ගයෙන් පෙරා ඉවත්කිරීම සඳහා මේ නොනවතින යන්ත්‍රය දිනකට කී වරක් ක්‍රියාත්මක වනවා ඇත්ද?

ඔබ දන්නවාද මෙම රෝගය වයස් තරාතිරමක් නොමැතිව මිනිස් සිරුරේ සැඟවී පවතින බව. රෝග ලක්ෂණ දැනෙනා විට වකුගඩු 40 % - 60% දක්වා අක්‍රිය වී අවසන් බව, රෝග ලක්ෂණ නොමැතිව නිසා වසර ගණනක් සිට වකුගඩු රෝගීන් රෝගය තමන්ට ඇත්දැයි නොදැන සිටින බව.

වර්තමාන සංඛ්‍යාලේඛන අනුව රජරට පළාතේ මේ තත්ත්වය මාරාන්තික වසංගතයත් වෙලා, එකම ගෙදර තාත්තා මිය ගිහින්, පුතා අසාධ්‍ය තත්ත්වයෙ ඉදිද්දි, අම්මා වකුගඩු රෝගී සායනයට යනවා. මේ තත්ත්වය බරපතළ සමාජ ප්‍රශ්නයක් ජාතික ප්‍රශ්නයක් වෙලා ඉවරයි. එහෙම තත්ත්වයක් තියෙද්දි, අපේ දරුවන්ට කෘත්‍රිම රස කාරක, වර්ණ කාරක අඩංගු ක්ෂණික ආහාරපාන තව දුරටත් ලබා දෙනවාද කියලා නැවත නැවතත් හිතන්න ඉඩක් හොයාගන්න වෙනවා.

“මිනිසත් කමට නුඹ උපමාවක් භානු”

ඉපදෙන හැම ගැහැනියක්ටම, පිරිමියෙක්ටම උපතේදී තමන්ගේ මව හෝ පියා විසින් දෙනු ලබන නමට අමතරව හැදින්වෙන පොදු සංඥාර්ථ නාමයක් තියෙනවා. “මනුස්සයා” කියලා. මනුස්සයා කිව්වම ඒක එකයි. හැබැයි ඒ මනුස්සයා කියන වදනට එකතුවෙන නිපාත, උපසර්ග වි‍ශේෂණ පදවලින් එහි අර්ථය විවිධාකාර ලෙස වෙනස් වෙනවා. ද, නරක, දක්ෂ, අදක්ෂ, ලෝභ, පරිත්‍යාගශීලී, පසන්, සුපසන්, එවැනි අර්ථ කීපයක්,

භානු ප්‍රසන්න පෙරේරා, අද අපි අතර නැතත් අර මං කලින් කිව්ව විදියට මනුස්සයෙක් කියන අර්ථයෙන් ගත්තම උත්තම මනුස්සයෙක්. භානු ගෙ දෙමව්පියන් ඔහුගෙ නමට “ප්‍රසන්න” කියල කොටසක් එකතු කරල තිබුණා. භානු ක්‍රියාවෙන් වගේම හැසිරීමෙනුත් තමන්ගෙ දෙමාපියන් දී තිබුණු නමේ අර්ථය සම්පූර්ණ කරගත්ත මිනිහෙක්.

අපේ ජීවිත කාලය තුළ අපි හැමදාම දැකපු භානුට තිබුනෙ හරිම අව්‍යාජ හිනාවක්, හරිම “ප්‍රසන්න” සිනාවක්, භානුව දන්න හදුනන අයට ඒ ජීවිත කාලෙ පුරාම හිනාවක් නැතිව භානුට තරහ ගිහින් හිටපු දසුනක් මවාගන්න පුළුවන් වෙයි කියල හිතන්න බෑ. ඒ තරමටම “භානු ප්‍රසන්න” නිරහංකාර සරල ජීවිතයක් ගත කළා. කවුරුම හරි කෙනෙක් භානු ළඟට ඇවිල්ල තමන් කරන්න යන මොකක් හරි වැඩක් ගැන කියල, උදව්වක් ඉල්ලුව නම් කවමදාවත් ඒ උදව්ව භානු අතින් පැහැර හැරුනෙ නෑ. ඒ උදව්ව කරන්න යන්න තිබුණෙ, කතරගමටද, අනුරාධපුරේට ද, යාපනේටද කියන එකත් භානුට වැදගත් වුනේ නෑ. අද උදේ කොළඹ ඉන්න භානුට සවස දුර ඇමතුමක් දුන්නම ඉන්නෙ අනුරාධපුරේ කිව්වම අපි පුදුම නොවුණෙ ඒ නිසා. භානු දුර ඈත වැඩක් භාර ගත්තත් ඒක ළඟ පාත වැඩක් වෙන්න මහ වෙලාවක් යන්නෙ නෑ.

භානු හරි සරල මිනිහෙක් කියල හුගක් අය කිව්වා. ටී ෂර්ට් එක ඇදගෙන, කැප් තොප්පිය දාගෙන, පුංචි බෑග් එකක් පිටේ එල්ල ගෙන මෝටර් සයිකලේ නැගල යන භානු ට හුඟක් යාළුවො හිටියා. අතර මඟ මුණ ගැහෙන දන්න අදුනන මූණක් එක්ක කතා කරල යන්න වෙලාවක් නැත්නම් බයිසිකලේ හෝන් එක ගහල අතක් වනල යන පුරුද්ද භානුට තිබුණා. ඉතිං හුගක් අයට අනුව භානු හරිම සිම්පල් චරිතයක්.

එත් තවත් සමහර අය කිව්වෙ භානු හරිම සංකීර්ණ චරිතයක් කියල. එහෙම කියන්න හේතු තිබුණා. තමන් වටේ ඉන්න තමන් ඇසුරු කරන හැමෝම එක්ක කතා බහ කරද්දි ඒ තනි, තනි පුද්ගලය එක්ක කතා කරන්න, ඒ හැමෝගෙම හද දොර යතුර මොකක්ද කියල භානු හොදාකාරවම දැනගෙන හිටියා. දේශපාලන චරිතත් එක්ක දේශපාලනය ගැන කතා කරන්න, සංගීතය ජීවිතය වෙච්ච මිනිස්සු එක්ක සංගීතය ගැන කතා කරන්න, කලාව ගැන කතා කරන්න කැමති මිනිස්සු එක්ක කලාව ගැන කතා කරන්න වගේම, මේ කිසිම දෙයක් ගැන රුචිකත්වයක් නැති මනුස්සයෙක් එක්ක ඔහු කැමති ඕනෑම දෙයක් ගැන කතා කරන්න භානු දැනගෙන හිටියා.

ලොවෙන් එකෙක් එක දෙයකට වෙයි සමත කියන කියමන භානු බොරුවක් කියල ඔප්පු කලා. අභිරූපණ ශිල්පියෙක්, අංගරචනා ශිල්පියෙක්, කැමරාකරුවෙක්, කලා අධ්‍යක්ෂකවරයෙක්, තිර රචනා ශිල්පියෙක්, රූපවාහිනී, ගුවන්විදුලි වැඩසටහන් නිශ්පාදකවරයෙක්, වේදිකා නාට්‍ය ශිල්පියෙක්, වේදිකා නාට්‍ය නිෂ්පාදකවරයෙක්, රචකයෙක්, කෙටි චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂ වරයෙක්, නිශ්පාදකවරයෙක්. මේ හැමදේටම වඩා භානු, යහපත් මනුස්සයෙක්, උණුසුම් සහෝදරයෙක් දක්ෂ ගුරුවරයෙක්. භානු ගෙ අන්තිම කෙටි චිත්‍රපටයෙ සංගීතය සහ රඟපෑම ඇරෙන්න අනෙක් සෑම අංශයක්ම නිර්මාපකය වුනේ භානු.

අවුරුදු හතළිස් දෙකක කෙටි ජීවිත ගමන නිමා කරල පහුගිය විසිතුන් වෙනිදා භානු යළි නොඑන්නම කාටවත්ම නොකියා ගිහින් තිබුණා‍. ඒ ආරංචිය දරාගන්න බැරිව විශ්වාස කරන්න බැරිව, විසිතුන්වෙනිද උදේ ඉදල, දවල් එකොළහ, දොළහ, එක වෙනකම් විවිධ තැන්වල විවිධාකාරයෙන් භානුව ඇසුරු කරපු සහෘදයො එකසිය පනහක් දෙසීයක් විතර හෝමාගම රෝහලට ආව ගියා. ජීවත් වුනත් මැරුණු මිනිසුන් සිය දාස් ගානක් ඉන්න රටක, මැරුණත් මැරුණයි කියල විස්වාස කරන්න බැරි මිනිහෙක් වෙන්න පුළුවන් අතේ ඇඟිළි ගාණටත් අඩු පිරිසකට විතරයි. භානු ඇත්තටම මිය ගිහිල්ලත් ජීවත් වෙනවා. හැමදාමත් වගේ මියගියවුන් පිළිබඳ වේදනාව ජීවත්වන්නවුන්ට ඉතිරි කරල භානු යන්න ගිහින්.

මාසයක් දෙකක් තිස්සෙ සුව නොවෙමින් තිබුණු කැස්ස හෙම්බිරිස්සාව වෙනද වගේම ඔහු ගණන් අරගෙන නොතිබුණු නිසා වෙන්න ඇති, ඒ පෙනහළු දෙකම අක්‍රීය කරන්නට වෛරසයකට පුළුවන් වෙලා තිබුණේ.

සම්පත් පෙරේරා ඇමිණූ පද කීපයක් ජුනි විසිහය වැනි බදාදා හැන්දෑ වරුවෙ කොට්ටාව කනත්තෙ ශෝකී බටනලා හඩත් සමග ඒකාත්මිකවූ ගිටාරයේ තත් බිදුණු හඩ සමඟ මුසුවුණා. ඒ ශෝකී හඩ භානු ප්‍රසන්න සහෘදය වෙනුවෙන් එතැනට ඇවිත් හිටි හැමෝගෙම නෙත මුල කදුළක් එකතු කළා. භානු වෙනුවෙන්, ලියවුණු, භානු වෙනුවෙන් ගීතවත්වුණූ, භානු වෙනුවෙන් ගැයුණු ඒ පද පේළි හතර භානු ගැන සදාතනික මතකයක් ඉතිරිකරල හැමෝගෙම හදවත්වල තැන්පත් වුණා.

“අදුරු වළාවක වැසුනට සද මඬල

නතර නොවේ ඉන් ගලනා සඳ එළිය

අතැර ගියත් අප ඇස රඳවා කඳුළ

නිතර ගැවසෙමින් ඇත ඔබ අප අතර”

     මේ සටහන ලියවෙන අද භානුගෙ සුන්දර අව්‍යාජ හිනාව මගේ ඇස් ඉදිරියේ සැබෑවට පෙනිල නොපෙනී ගිහින් මාස කීපයක් වෙනවා. සරමක් කුර්තාවක් ඇදගෙන ලස්සන හිනාවක් අරගෙන මගේ මංගල්ලෙට ආපු උඹ මේච්චර ඉක්මනට යනවා කියල දන්නව නම්, තරිඳි කියනව වගෙ අනේ යන්න එපා භානු අයියේ කියල කියන්න තිබුණා. එත් එදා දවසෙ සුන්දරම මතකය, මට විතරක් නෙවෙයි අපි හුඟක් දෙනෙකුට ඉතිරි කරලා නුඹ යන්නම ගිහින්. උඹේ අර සුන්දර හිනාව විතරක් මතකයේ ඉතිරි කරල. ඇත්තටම භානු අයියේ අර සිරිමල් කියනව වගේ “ මිනිසත්කමට නුඹ උපමාවක්”