මිනිස්සුන්ට කන්න ඕන වුනාම
කබරගොයාත් තලගොයා වෙනව කියන එක අහන්න දෙයක් නෙවෙයි කියල දවසින් දවසම ඔප්පුවෙමින්
පවතිනවා. ඇති හැකි මිනිස්සු පුඵවන් තරම් කඩාවඩා ගනිත්දි නැති බැරි මිනිස්සුන්ට
තමන්ට තියෙන දේ රැකගන්නත් මහ විශාල අරගල කරන්නවෙලා. හුඟක් වෙලාවට මේ අරගලය
නිමාවෙන්‍‍නෙ ඇති හැකිවුන්ගේ බලයෙන් නැතිබැරි එකා පාගල, තමන් යන පාරෙන් අහකට
විසිකලාටත් පස්සෙයි.
ඊයේ පෙරේද දවසක මේකෙ අලුත්ම කතාව ඇහුනෙ රජරට පැත්තෙන්. සමාජසේවා
දෙපාර්තමේන්තුව අනුමැතිය අනුව සමාජසේවා දෙපාර්තමේන්තුවට අයත් අක්කර හතක ඉඩමක,
රජයෙන් කෝටි ගණනක මහජන මුදල් වියදම් කරල හදපු ආබාධිතයන් සදහා නේවාසික වෘත්තීය
පුහුණුව ලබාදෙන ආයතනයක්, මහ ඇමතිගෙ මූල්‍ය ප්‍රතිපාදන සපයාගෙන තමන්ගෙ ආයතනයේ සීමා
මායිම් සළකුණු කරගත්තා. අතපය හතර හොදින් තියෙන ගැහැනු මිනිසුන්ටත් ආරක්ෂාවක් නැති
මේ කාලේ, තමන් බාරයේ ඉන්න ආබාධිත දරුවන්ගෙ සහ වැඩිහිටියන්ගෙ ආරක්ෂාව ගැන හොයල
බලන්න, ආරක්ෂාව තහවුරු කරගන්න එක වැරදි දෙයක් නොවෙයිනේ.
ඉතින් මේ වැඩේ වෙද්දි
ගම්මු ලේසියට යන්න එන්න හදාගෙන තිබුණු කෙටි පාර වැහුණා. නවාතැනේ ඉන්න ගෑනු
දරුවන්ගෙ ඇදුම් පැළදුම් වැල්පටවලින් අතුරුදන් වෙද්දි ඒ ගැන සොයා නොබලා ක්‍රියාත්මක
නොවුනොත් ඉස්සරහ දවසක ඊට වඩා ලොකු ප්‍රස්නවලට මූහුණ දෙන්න තියෙන ඉඩ අහුරන්න එපැයි.
මේ සිද්ධිය කෙළවර වුණේ
උද්ඝෝෂණයකින්, තමන්ගෙ ගමේ පළාතේ කවදාක හෝ දිනක තමන්ට අයිතිකරගන්න පුළුවන් ඉඩම් කොහෙවත් ඉදල
ආපු ආබාධිතයින්ට දෙන්නෙ මොකටද කියල පළාතේ මහජන නියෝජිතයෙක්ගෙ ඔළුවට මුලින්ම
ආපු මේ කල්පනාවට තටු ලැබුණා. ඒ කතා බහ නැවතුනේ ගම්මානේ කඩපිල්වල හේන් වල, නිවෙස්වල
හිටි දුප්පත් ගොවි මහතුන්ගාව. හාර පන්සීයක් මිනිස්සු බල මුළු ගැනුණා. මේ හැම
දෙනාටම එක පාරටම අනේ මටත් ඒ අක්කර හතෙන් පර්චස් එකක් දෙකක් වත්ලැබෙනව නම් කියල
හිතෙන්න ඇති.
මොකද මේ වෙද්දි මුළු
ලෝකෙම දැරනියගල හිටපු ප්‍රාදේශීය සබා මන්ත්‍රීතුමා නූර් වත්තෙ කොටසක් අයිතිකරගෙන තිබුණෙත් ඔය
කියන ක්‍රමයට පර්චස් සුළු සුළු ගණන්වලට පළාතේ මහජනතාවට ලබාදෙන්න කියනවනේ, ඉතින් ඒ
පූර්වාදර්ශය රටේ අනෙක් ප්‍රාදේශීය සභා මන්ත්‍රීවරු අරගන්න එක ගැන කාටවත් දොසක්
කියන්නත් බැහැනේ.
අන්තිමට සිද්ධ වුණේ ප්‍රාදේශීය
දේශපාලනයින් විසින් උසිගන්වපු ගමේ ගොඩේ දුප්පත් මහජනතාව එක් රැස්වෙලා, තමන්ගේම
මහජන මුදලින් ඉදිකෙරුණු කම්බි වැට ඉවක් බවක් නැතිව කඩල බිදල දැම්ම එක. ඒ විතරක්
නෙවෙයි ඇවිද ගන්න බැරි රෝද පුටුවට වෙලා ඉන්නෙ නැතිව තමන් වගේම අනෙක් ආබාධිතයන්
ගැනත් ප්‍රතිපත්ති තීන්දු තීරණ ගන්න වෙහෙසෙන ගැහැණියකට මරණීය තර්ජන එල්ල කරන්නත්
ඔවුන්ට හයියක් ඇවිල්ල තිබුණා.
සිවිල් නීතිය යටතේ පොදු
දේපලට හානි කිරීම බරපතල වරදක් වෙද්දි, පොලිසියේ පිහිට පතනවා ඇරෙන්න වෙන මොනවද
කරන්න තියෙන්නේ. ඉතිං නීතිය රකින උදවිය ඒ ගැන සැලකිලිමත්වෙලා ඒ සම්බනධව කටයුතු
කරන්න පොරොන්දු වුණා. දවසක් ගත වුණා දෙකක් ගත වුණා තුන්වැනි දවසෙ නගරෙ මැද්දෙ තවත් මහා උද්ඝෝෂණයක්, ආබාධිතයින් ලිංගික
අපයෝජනයෙන් බේරාගනිමු කියල. අර පළවෙනි
දවසෙ ආබාධිතයන්ට මොන ඉඩම් ද කියල අහපු උදවියම තමයි මේ දෙවැනි බෝඩ් කෑල්ලත් අල්ලගෙන
හිටියේ. ආබාධිත අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කිරීම වෙනුවෙන්.
ලස්සනම දේ වෙන්නෙ ඊට
පස්සේ. පොලීසියයේ ලොකු මහත්තයයි, අදාල ආයතනයයි කතාබහ කරල ඒ ඉඩම මැද්දෙන් නැතිව
කෙලවරකින් පාර දෙන්නම් කීවාම අර ලිංගික අතවර ගැන කියල උස්සගෙන හිටිය බෝඩ් කෑලි
අල්ලන් හිටි උදවිය, ඒවත් කිහිලි ගන්න ගෙන බොහොම සාම කාමීව විසිරිලා ගිය එක.
අපේ රට විනාසවෙලා
තියෙන්නෙ මේ ජරාජීරණ දේශපාලනය හින්ද කියලා මේ සිද්දියෙන් නැවත නැවත පැහැදිලි වෙනව.
අපේ රටේ විතර විචාර බුද්ධියක් තියෙන ඡන්ද දායකයො වෙන කොහේවත් නැතුව ඇති කියලයි මට
හිතෙන්නෙ. කැපුවත් නිල් කැපුවත් කොළ කියන පදනම නැති වුණත් අනිත් කාට මොනව කළාම
මොකද අපිට හොදක් වෙනව නම් කියල හිතල අපිත් ඡන්දය දෙනවා.
අල්ලස්, ස්ත්‍රී දූෂණ,
ළමා අපචාර, තර්ජණය කිරීම්, බිය වැද්දීම් මේ හුඟක් චෝදනාවන් තියෙන අයටම ප්‍රධාන
දේශපාලන පක්ෂවල නාම යෝජනා අනිවාර්යෙන්ම ලැබෙනව කියල පහුවුණු දවස්වල පලවෙලා තිබුණු
ප්‍රවෘත්ති සාක්ෂි දරනවා. ඉතින් නැවත වරක් බලයට පත්වෙලා ඒ වැරදි ටික නැවත නැවතත්
කරන්න ඔවුන් අපෙන් වරමක් ඉල්ලනවා. අපිත් ඉතින් දෙයියනේ කියල ඡන්ද පොලට ගිහින් ඒ
වරම දීල එනවා.
අඩුම තරමින් අනිකා ගැන
හිතන්නමතන්න පුළුවන්, සමාජය ගැන හැඟීමක් දැනීමක් තියෙන අධ්‍යාපනයෙන් කිසියම්
විනයක් හික්මීමක් ලැබුණු උදවිය ගමෙන් පළාතෙන් දේශපාලනයට ගෙන එන්න කටයුතු කරනවා නම්
ටිකක් හරි මේ ගැටලුවලට උත්තර හොයාගන්න පුළුවන්වෙයි.
No comments:
Post a Comment