අමාවක

සාංකාව සිත උතුරා
වාන් දමන විට
හීන් පොදට පෙති ලෙහෙනා
මල් කැකුලක් ලෙස
හඬ නොනගා බිදී වැටෙයි
හදාගත්තු හිත

ළඟ ඉන්නට
කණාමැදිරි එළිවත් නැතිකොට
දෑස් ඇරන් මං ඉන්නේ
සසර පුරුද්දට
අමාවකට මල්වර වුණු
කුමුදු කැකුලකට
සදබිඳුවක් ඇහැ ගැහෙන්න
ඉඩක් තියෙනවද

ළගින් හිටිය හෙවනැල්ලත්
ඈතට යනකොට
දුරින් තියෙන තනි තරුවට
පෙනේද මගෙ දුක