මිහිරි මතක

අවුරුද්දට සතියකට දෙකකකට කලින් දවසක හැන්දෑවක හතට අටට විතර මෝටර් බයිසිකලයක් ඇවිල්ලා අපේ ගේ දෙරකඩ නතර කළා. හිස් වැස්ම ගලවලා බයිසිකලේ එල්ලන ගමන් කිරි මාමා ඉන්නවද කියල අහගෙනම තරුණයෙක් ගෙට ගොඩවුණා. පාර පෙන්නන්න ආපු අනිත් පොඩ්ඩා නම් අපි දන්න අඳුනන දරුවෙක්. 'මට එකපාරට අඳුනන්න බෑ' කියල තාත්තා කියද්දිම පාර පෙන්නන්න ආපු පොඩ්ඩව අඳුනගත්ත නිසා ආව කෙනා අපි අඳුන ගත්තා.

අවුරුදු දහතුනකට පස්සෙ අතීත මතකයේ සුවඳ අරන් සංජු අපේ ගෙදර ඇවිත්. සංජුගෙ ගම ගල්ගමුවේ. එයාගෙ පුංචි අම්මා විවාහයත් එක්ක අපේ ගමේ පදිංචියට එනකොට ඒ එක්ක සංජුත් ආවා. එතකොට සංජුට වයස අවුරුදු තුනක් විතර ඇති. අම්මට තව මල්ලියෙක් හිටිය හින්දත්, අම්මට වඩා පුංචි අම්මට එකතු හින්දත් ගල්ගමුව ගෙදර කට්ටිය අත ඇරලා ඔරුවලට එන එක සංජුට මහ ලොකුවට දැනුණෙ නෑ.

පුංචි අම්මගේ ගේ මහ පාර අයිනෙ නිසා එළියට පහළියට බහින්න ගල්ගමුවෙ වගේ ඉඩක් කඩක් නොතිබුණත්, සංජු හරිම කැමැත්තෙන් ආදරෙන් පුංචිලෑ ගෙදර නතර වුණා. සංජුගෙ බාප්පත් ආච්චි අම්මත් අපේ පවුලෙ ළඟ හිතවත්තු නිසා කිරි අරගෙන යන එන ගමන්, කඩේට, ගම්මානෙට යන එන ගමන්, හරක් දිගේලි කරන්න වෙලට යන එන ගමන් දවසකට වරක් වත් සංජුලගෙ පුංචිලගෙ ගෙදරට ගොඩවෙන එක අපේ තාත්තගෙ සිරිතක් වෙලා තිබුණා. අද වගේ ම ඒ දවස්වලත් අපේ තාත්තට තිබුණෙ තැපැල් නයින්ටියක්. බයිසිකලේ ඉස්සරහ පුංචියට හදපු දැල් කූඩයක් තිබුණා. ගල්ගමුවෙන් ආපු මේ පොඩ්ඩා, කිරි මාමේ කියල බොහොම හෘදයාංගම ඇමතීමක් එක්කම තාත්තව යාළු කරගත්තා. එදා ඉදන් සංජු සතියට කීප දොහක් අපේ ගෙදර ආවේ තැපැල් නයින්ටියෙ දැල් කුඩේට බැහැලා. ඒ ආපු හැමදාවක ම වෙලේ යන්න, හරක් පැටවුන්ට කිරි දීලා උන් බැඳල දාන්න, ඇළේ බැහැලා සත්තු නාවන්න සංජු සැදී පැහැදී හිටියා. හරියට ඉදි කට්ටයි නූලයි වගේ සංජු කිරි මාමා පස්සෙන් වැටිච්ච ගමන්මයි, අපිත් තාත්තා කොහේ හරි ගිහින් එනකොට බයිසිකලේ සද්දෙට සංජු එනවද කියල විපරමෙන් හිටියෙ. සංජු ආවොත් එයාටත් බොන්න දෙන්න එක්කයි ගෙදර එළකිරි ටික රත්වුණෙත්. 

අවුරුදු එකහමාරක් විතර අපේ පවුලෙ යාවජීව සාමාජිකයකු වුණු සංජුව බලන්න ආපු එයාගේ අම්මා මොන්ටිසෝරි යන්න, ඉස්කෝලෙ යන්න ඕනේ කියලා සංජුව ගමට එක්කරගෙන ගියා. ඒ වෙද්දි පුංචි අම්මටත් දරුවකු ලැබෙන්න හිටියෙ. එදා ඉදලා මෑත අපේ ගෙදරට එනකම්ම සංජු අපේ ඇස් මානෙන් ඈත් වුණත් හිතේ මතකයෙන් නම් බිඳුවක් වත් ඈත්වුණේ නම් නෑ.

සංජු ඇවිත් ගියාට පස්සෙ අපේ අතීත මතක අපේ ජීවිතවලට, ලේවලට කොච්චර කා වැදිලා තියෙනවද කියලා මට හිතුණා. මටත් මගේ පුංචි කාලේ යාළුවන්ව මතක් වුණා. ආතර් මාමා ඉන් එක්කෙනෙක්. පානදුරේ ගඟුල ගමේ හිටියෙ, තාත්ත එක්ක වානේ සංස්ථාවෙ වැඩ කරද්දි නිතර අපේ ගෙදර එනවා. තාමත් ඉඳහිටක හරි පොල් පැණි එක්ක පාන් කන්න ලැබුණොත් අනිවාර්යයෙන් ම ආතර් මාමා මතක් වෙනවා. අසූ තුනෙ අවුරුද්දෙ අප්‍රේල් මාසෙ දවසක කරුණාරත්ත අබේසේකර කියන පුංචි අපේ ගුවන්විදුලි ලෝකෙ හිටි සද්ධන්තයා මියගියා කියන පණිවිඩේ අරගෙන ආවෙත් ආතර් මාමා.

ලයනල් බාප්පා හිටියෙ රත්නපුරේ බටුගෙදර, මත්පැන් එක්ක බොහොම ළඟ සම්බන්ධ කමක් තිබුණත් ඒ හිතේ තිබුණු ආදරේ සෙනෙහස ගැන කියන්න ඒ දවස්වල පුංචි දරුවෙක් වුණු මට අදටත් වචන හොයා ගන්න බෑ. නෝර්ත්, ඊස්ට්, වෙස්ට්, සවුත් කියන ඉංග්‍රීසී වචන හතරෙ මුල් අකුරු එකතු වෙලා සිව් දිගින් කියන අර්ථයෙන් නිවුස් කියන වචනෙ හැදුණෙ කියල ලයනල් බාප්ප අයියටයි මටයි කියල දුන්නෙ අපිව වෙසක් බලන්න ගිහින් එන වෙලාවක බත් දන්සලක පෝලිමක ඉදිද්දි. සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයෙන් දෙවැනි බසට ලයිට් කණුවක ලකුණක් එකතුවෙද්දි ලයනල් බාප්පා හිටිය නම් කියල මට ආයෙත් මතක් වුණා.

පනාගොඩ ටීචර්, අතුරුගිරියෙ ඉස්කෝලෙට පළමු පත්වීම ලැබිලා, කහපාට මල් තියෙන සාරියක් ඇඳන් ආපු හීන්දෑරී ගුරුතුමී. පළවෙනි පාඩම විදියට අපිට ඉගැන්නුවෙ ලිපියක් ලියන්න. මතක විදියට එයාගෙ ගෙදර නම “රම්‍යසෙවන” මොකද සමහර ගෙවල්වලට අංකයක් වෙනුවට නමක් තියෙනවා කියන්න එයා ඒ උදාහරණෙ ගත්තා. අසුඅට අවුරුද්දෙ අපි අතුරුගිරිය ඉස්කෝලෙන් අස්වෙන්න කලින් මාරුවීමක් ලැබිලා ගිය ඈ, බෝමිරිය මහා විදුහලේ උගන්වනවා කියල ආරංචියක් තිබුණත් තාම හරි තොරතුරක් හොයා ගන්න බැරිවුණා. 

මිහිරි මතක සුවඳ හෘදයාංගම බැදීම්වල කැටිවෙලා තියෙන රටාව අඳුන ගන්න ලෝකෙ කාටවත්ම බැරිව ඇති කියලා මට හිතෙන්නෙ මේ වගේ මතක, දියයට එබුණු රබර් බෝල වගේ එකපාර උඩමතුවෙන කොට. දකින්න නොලැබුණත්, කටහඬ නොඇසුණත් මේ පුංචි රටේ කොතනක හරි ජීවත්වන ඒ ආදරණීයන්ට නිදුක් නිරෝගී චිරජීවනය ප්‍රාර්ථනා කරනවා. අතීත මතකයක මිහිර එක්කරගෙන මට වගේම ඔබටත් මිහිරි මතක ඇති සමීපතමයන් ගැන. රැ‍දෙන්න සොඳුරු මතකයක මොහොතක්. සතුටක් දැනේවි ඔබට.

ආච්චිලා සීයලා

පහුගිය දවසක මන්මිතාගෙ මොන්ටිසෝරියෙ හරි අපූරු හමුවක් සුදානම් කරලා තිබුණා. මාර්තු 08 වෙනිද ජාත්‍යන්තර කාන්තා දිනේට කලින් දවස, ඒ කියන්නෙ මාර්තු 07, ආච්චි අම්මලාගෙ දවස විදියට නම් කරලා තිබුණා. ඉතින් ඊට සති දෙකකට විතර කලින් ඒ සඳහා ආච්චි අම්මලාට ඇරයුම් පතකුත්, පැලද ගෙනයන්න ලාංඡන දෙකකුත් එවලා තිබුණ. ආච්චි අම්මලා දෙන්නත් හරිම සතුටින් මිණිපිරීගෙ පාසලට ගියා.

පැමිණ සිටි ආච්චි අම්මලා පිළිඅරගෙන අසුන් ගැන්නුවට පස්සෙ විදුහල්පතිනිය පුංචි කතාවක් කළා, ඇයි අපි ආච්චි අම්මලගෙ දිනයක් පවත්වන්න තීරණය කරේ කියලා. ළදරු පාසලේ බොහෝ පුංචි පැංචියන් ආච්චිලා සීයල එක්ක හුඟක් සමීප, බොහෝ වෙලාවට දරුවන් පාසලට රැගෙන එන්නෙ , නැවත කැදවාගෙන යන්නෙ ආච්චිලා සීයලා බව ඇය නිරීක්ෂණය කරලා තිබුණ. ඒ එක්කම මේ පුංචි සිඟිත්තො හුඟ දෙනෙක්ගෙ හොඳම යාළුවා වෙන්නෙත් ආච්චිලා සීයලා බව දැනගන්න ලැබුණා.

පුංචි වේදිකාවේ ඉදන් ලස්සන ගීතයක් දෙකක් කියල කියලා ආච්චි අම්මලා සන්තෝස කරද්දි හැම පුංචි දරුවෙක්ම පා ඇඟිලි තුඩුවලින් ඉස්සි ඉස්සි තම තමන්ගෙ ආච්චි අම්මලා ඉන්නවද කියලා බැලුවා. උත්සවේ අවසන් වුණේ ආපු හැම ආච්චි අම්මෙක්ටම තම තමන්ගෙ මුනුපුරු මිනිබිරියො විසින් ලස්සනට පාට කරලා පුංචි පෝච්චියක හිටවපු මල් ගහක් තෑගි කරලා, ආච්චි අම්මලා එක්ක ඡායාරූපයකට පෙනී හිටීමෙන් පස්සෙ, ඒ අතර ආච්චි අම්මලා ආපහු යද්දි අනේ යන්න එපා කියල හඬා වැටුණු සිඟිත්තනුත් හිටියා. ඒ කතාව එතනින් ඉවරයි.

ඊට පහුවදා ජාත්‍යන්තර කාන්තා දිනේ දවසෙ තවත් වැඩ සටහනක් තිබුණා, රාජගිරිය බණ්ඩාරනායකපුරේ දි. ඒ වැඩසටහනේ නිමිත්ත වුණෙත් කාන්තාව. එතනදි එක ආච්චි අම්මා කෙනෙක් මහ විශාල කතාවක් වචනෙන් දෙකෙන් කියලා තිබුණා. අනේ මේ නාකි අපි ගැන බලන්න කවුරුත් නැහැනෙ. මම දරුවො නව දෙනෙක් බලාගන්න ඕනි. කවුද ඒ ගැන කතාකරන්නෙ, අපි ගැන හොයල බලන්නේ. වෙන දෙයක් නෙවෙයි, පන්සලකට යන්න, අසනීපෙකට බෙහෙතක් ගන්න, යාළුවෙක් බලන්න. මරණෙකට මඟුලකට යන්න වෙලාවක් නෑ. අපි හිරකාරයො තත්වෙට වැටිලා.

සිද්ධිය ඇහුවම හරිම ශෝචනීයයි. ඒ ආච්චි අම්මට තමන්ගෙ දරුවන්ගෙ දරුවො විතරක් නෙවෙයි, මුනුපුරු මිනිබිරියන්ගෙ දරුවනුත් බලාකියාගන්න වෙලා. එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් නෙවෙයි ළමයි නව දෙනෙක්. කාරණේ හොයලා බැලුවම මේ ආච්චි අම්මා දරුවන් බලාගැනීමෙන් අසීමාන්තික ලෙස වෙහෙසට පත්වෙලා. මේ දරුපැටවුන්ගෙ අම්මලා විදේශ ගතවෙලා. වැඩේ කියන්නෙ අවුරුද්දකට දෙකකට නෙවෙයිනේ මේ අම්මලා රට ගිහින් ඉන්නෙ, ඔවුන් අවුරුදු ගණනාවක් තිස්සෙ විදේශගතවෙලා ඉන්නෙ. අවුරුදු දෙකකට, තුනකට වරක් මාසෙකට දෙකකට නිවාඩුවකට ඇවිල්ලා යනවා. සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරෙදි නම් “නාකි” කියන්නෙ “ නොහැකි ” කියන අර්ථයෙන්නෙ.

නමුත් මේ ආච්චි අම්මලට තාම වැඩ කරන්න පුළුවන් කියන සාධකේ හින්ද තම තමන්ගෙ පුද්ගලික සමාජීය ජීවිතේ නැතිවෙලා තිබුණ. මොකද දූලාගෙ ළමයි බලන්න ඕනේ, ලේලිගෙ ළමයි බලන්නත් ඕනේ. මිනිබිරීගෙ ළමයි බලන්නත් ඕනේ, කෙලවරක් නෑ. “ ආච්චි අම්මා” “ කිරි අම්මා” තමයි දැන් මේ දරුවො ඔක්කොගෙම අම්මා. ගෙදර පුංචි ළමා නිවාසයක් වගේ. එක්කෙනෙක්ගෙ දරුවො බලන්න බෑ කීවොත්, අනිත් අයගෙ මූණු කොරොස් වෙනවා.

“අම්මට අපි සල්ලි එවනවා. අඳින්න පලඳින්න දෙනවා. රයිස් කුකර් එක තියෙනවා, ගෑස් ටික තියෙනවා, වොෂින් මැෂින් එක තියෙනවා, උයලා පිහලා දීලා යන්න කෙනෙක් එනවා. ඔයාට වද වෙන්න දෙයක් නෑ. ඉස්සර වගේ පාරේ වතුර ලයින් එකට යන්න ඕනෙ නෑ. වත්තෙ වැසිකිළියට යන්න ඕනේ නෑ. හැමදේම ගේ ඇතුළෙ තියනවා. අම්මට තියෙන්නෙ දරුවො ටික බලාගෙන ඉන්න විතරයි. ” දූලගෙ, ලේලිලගෙ, මිනිබිරියන්ගෙ ජීවිතවලට තමන්ගෙ දරුවන්ගෙ ජීවිත ගැන තියෙන එකම සුරක්ෂිතතාවය, එකම සැනසීම, මගේ දරුවන්ව මගේ අම්මා හොඳට බලාගන්නවා. අපේ නැන්දම්මා, අපේ ආච්චි අම්මා, අපේ දරුවන්ව හොඳට බලාගන්නවා” කියන හැඟීම විතරමයි. ඒ කතාවත් එතනින් ඉවර කරමුකො.

අපි කවදාවත් ගමෙන් නගරෙට ඇවිල්ලා, එහෙම නැත්නම් පුතාගෙ දුවගෙ ගෙදරට ඇවිල්ල දරුමුනුපුරන්ව බලාගන්න අපේ ආච්චි අම්මලගෙ සීයලගේ සතුට ගැන හිතල තියෙනවද කියල, මම මගෙන්ම අහන ප්‍රශ්නය ඔබෙනුත් අහන්න හිතුණා. ආච්චි අම්මලට, සීයලට තමන්ගෙ ජීවිතේ සැදෑ සමය ගෙවද්දි දරු මුනුපුරෝ කියන්නෙ ලෝකයක්, දවසකට වචන දහයක් පහළොවක් කතා බහ කරන්න විවේකයක් නැති දරුවන්ගෙ, දරුපැටව් එක්ක ගත කරන ජීවිතේ අපේ අම්මලට වෙහෙසක් නොවුණත් ඒ අයට සමාජ ජීවිතයක් තියෙනවා කියල අපිට අමතක කරන්න පුළුවන්ද?

ගමේ ඉන්නැද්දි, ඉදහිටක අහල පහළ ගෙදරකට ගිහිල්ල බුලත් විටක් කාලා, ආ ගිය කතාවක යෙදිල ආපු, එකට පන්සලට සිල් ගන්න ගිය, ඉස්පිරිතාලෙට බේත් ගන්න ගිය , පැන්ෂන් එක ගන්න ගිය, නඩ පිටින් වට වන්දනාවේ ගිය, ඒත් නැත්නම් පුංචි කාලෙ එකට ඉස්කොලෙ ගිය යාළු මිත්‍රයො ඉඳහිටක දකින්න අපේ අම්මලා තාත්තලා, ආච්චිලා සීයලා කැමති ඇති.

අලුත් අවුරුද්දට අම්මලා, තාත්තලාට, ආච්චිලා, සීයලාට බුලත් හුරුල්ලක් දීල ආසිරි පතලා විතරක් මදි කියලයි මට හිතෙන්නෙ. පුළුවන්කමක් තියෙනවා නම් අපේ ගෙදරට ඇවිත් අපේ ළමයි බලාගන්න, අපේ අම්මලා තාත්තලා, ආච්චිලා, සීයලා, එක්කම ගමට ගිහින්, මහ ගෙදරට ගිහින් ඒ අවට ඉන්න ඒ අයගෙ යාළු මිත්‍රයො බලලා එන්න ඔබට පුළුවන් නම් මෙදා අවුරුද්ද ඒ අයගෙ හිත් සතුටින් පිරේවි.

ජීවිත කැන්වසය

මොහොතින් මොහොත

අතීතයක් වන කැන්වසයක

සිතුවම් කළ ජීවිතය දෙස

මොහොතක් හැරී බලමි....

ජීවිතය විවිධ වර්ණයෙන්

නෙක පින්සල් පහරින්

හැඩව ඇත,

උණුසුම්, සිහිල් මෙන්ම

අදූරු පැහැය ද එහි අන්තර්ගතය...

තනිව සමරන අවසන් උපන්දිනය දා

ජීවිතයට ජීවය දුන් අම්මාත් තාත්තාත්

එක්ව උදරය බෙදාගත්

අයියාත්, මල්ලීත්, නංගීත්

තිස් හත් වසක ජීවිතය බෙදාගත් සියලු දෙනාත්

සිහපත් කරමි..

ජීවිතයේ නවමු ඇරඹුම දෙස බලා හිදිමි....

ඔබ එ¢මඟ පියමැන එනු පෙනේ...

ඉදින්...

විසල් සෙනෙහසක

දිය උල්පත් මතුවන යුරැ  බලා හිදිමි!!!

12- 04- 2013

මගේ ආදරේ...

මොකක්ද මේ ආදරය කියන්නේ, මම හිතන්නේ ඒකට නිර්වචන දෙන්න බෑ. ඔබ හැමදෙනාට ම ඒ ගැන විවිධ නිර්වචන තියෙන්න පුළුවන්. ඔව් ලෝකය පැවතෙන්නේ ආදරය නිසා. ඒත් ඒක ඇතුවත් බැරි, නැතිවත් බැරි  තවත්  එක දෙයක් විතරයි. වෙලාවකට මට හිතෙනවා ආදරය කියන්නේ විඳවීමක් කියලා. මොකද     ආදරය විඳිනවා වෙනුවට විඳවන අය වැඩියි. ඒක ලබා ගන්න විදියයි, බෙදාගන්න     විදියයි හරිම වෙනස්. ඒ කියන්නේ අපි ආදරය කරන විදියයි ආදරය බලාපොරොත්තු   වෙන විදියයි වගේ ම ඒ ආදරය ලබා ගත්තට පස්සේ ඒක රැක ගැනීමයි ආදරය දරා      ගැනීමයි පරස්පර විරෝධී වෙනවා.

       

පුංචි කාලයේ ගෙදර වැලි මිදුලට වෙලා තාත්තා ගෙදර එනකම් බලන් හිටි කාලේ     හරිම සුන්දරයි. ඒ කාලේ මට ආදරය ගැන ලෝබකමක් තිබුණා. මොකද අම්මගේ ආදරය අවධානය යොමු වෙන්නේ අයියටයි මටයි දෙන්නටම වැඩිය මල්ලිට. ඉතින් එතකොට පුංචි දරුවා කාලේ ම ආදරය වෙනුවෙන් ලෝබකමක් අයිතිකර ගැනීමේ උවමනාවක් මට තිබුණා. සමහර වෙලාවට මවුපියන් මට වඩා අනෙකාට ආදරය කරනවා කියල හිතෙන්නෙ ඒ අය අපිත් එක්ක කරන ගනුදෙනුවට අදාළ වටපිටාව එක්ක. ස්ත්‍රීපුරුෂභාවය එතනදි වැදගත් තැනක් අත්පත් කරගන්නවා කියල ආපස්සට හැරිල බලද්දි හොඳින් ම දැනෙනවා. ගැහැනුකම සමහර අවස්ථාවන්වල දී බෙදීම් ඇති කරනවා. ඉඳ හිට දවසක තාත්තා අයියව හෝ මල්ලිව වානේ සංස්ථාවට එක්ක ගියා. ඉතින් පාසල් යනකොට චීන මහා ප්‍රකාරෙ වගේ පේන තාත්තගෙ රාජධානිය බලන්න යන්න මටත් ආසාවක් ඇතිවෙන එක අරුමයක් නෙවෙයිනෙ. නෑ නෑ ගෑනු ළමයි ඕවයෙ යන්නෙ නෑ කියල අම්මා වතාවක් සැර දැම්මයින් පස්සෙ ඒ කාරණාව ලත් තැනම ලොප් වුණා විතරක් නෙවෙයි අනේ මාව එක්ක ගියෙ නෑනේ කියන නෝක්කාඩුව හිතේ පැලපදියම් වුණා. සමහර අවස්ථාවවල දී අයියලා මල්ලිලා එක්ක පුංචි පහේ රන්ඩු සරුවල් ඇතිවෙද්දි ඒ නෝක්කාඩුත් ඒ පිටින් ගිය වෙලාවල් තිබුණා.

නමුත් ඒ හැඟීම අද මගෙන් ඇත්වෙලා. දැන් මම ලෝකෙට ම ආදරය කරනවා. ඒ ආදරය මොන විදියට ලෝකය දැක්කත්. මං හිතන්නේ ඒක අපි හැමෝට ම පොදු දෙයක්. දැන් මට හිතෙන්නෙ ආදරය කියන්නේ නිර්වචනයක් දෙන්න බැරි දෙයක්. මොනරාගල ඉඳන් කොළඹ එද්දි බස්රියේ අත්දැකීම් මා එක්ක බෙදාගත් මහේෂි හරි අපූරු කතාවක් කිව්වා. “අක්කේ අද බස්එකට අහිකුණ්ඨික පවුලක් නැග්ගා, අත දරුවකුත් එක්ක, කවුරුවත් සීට් එකක් දුන්නෙ නෑ. මම ඒ දරුවව අරගත්තා. මගේ උකුළෙ එයා නිදාගත්තා තණමල්විලින් බහිනකම්. බස්එකේ මිනිස්සු මා දිහා බැලුවෙත් අමුතු සතෙක් දිහා බලනවා වගේ” මට සතුටක් දැනුණා, මහේෂාට දිරියක් තිබුණු එකගැන ඒ දරු පැටියා දරු පැටියෙක් කියන හැඟීම දනවන්න. මොකද ඒ මුළු බස් රියේ සෙනඟ අතර ඒ අම්මට, තාත්තට මහේෂාට ඇරෙන්න ඒ දරුවව පේන්නෙ අහිකුන්ඨීක පැටියෙක් විදියට නිසා.

අර ගීතයක තියෙනවා ප්‍රේමයයි වෛරයයි අතරේ වෙනස කෙස් ගසකට තරම් කියලා. ඒත් ජීවිතය කියන්නේ ආදරය සහ වෛරය අතර දෝලනය වෙන දෙයක් ද? දැනෙන්නේ නෑ මට කොහොමද ලෝකයට ම ආදරය කරන්නේ කියලා.

මොකද අපි ලෝකයට ම ආදරය කරද්දි ලෝකය අපේ ආදරය දකින හැටි, ඒක විඳින හැටි හරිම වෙනස්. බොහෝ වෙලාවට ආදරය කියන්නෙ අතිශය පුද්ගලික හිමිකමක් විදියට දකින අය වැඩියි. පෙම්වතුන් පෙම්වතියන් ඇසුරෙදි මේ තත්ත්වය හරිම සීමාකාරී වෙනවා. “ඔයාට ලෝකයක් ඉන්න පුළුවන්, එත් මට ඉන්නෙ ඔයා විතරයි කියන හැඟීම එක්ක” ආදරේ තමන් සතු කරගන්න දරන වෙනස ඇතුළෙ ලෝකය එක්ක සෙනෙහස දයාව බෙදාගන්න බලාපොරොත්තු වන ආදරය හුදකලා වෙනවා. මම ය මාගේ ය කියන මමංකාරය ඇතුළෙ අනෙකා හිරකාරයකු බවට පත්වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. මම කැමතියි එහෙම නොවෙනවා නම්. මොකද ආදරේ කියන්නෙ කොටු කරලා, කම්බි ගහලා, හිරකරන්න පුළුවන් දෙයක් නොවෙන හින්දා.

කාල් මාක්ස් කියලා තියෙනවා “මිනිසුන් මනුෂ්‍යත්වය ළඟා කර ගත යුත්තේ අන්‍යෝන්‍ය පරිපූර්ණත්වය තුළින්” කියල . මම විශ්වාස කරනවා මනුෂ්‍යත්වය කියන්නෙ අනෙකා වටහා ගැනීම, සහයෝගයෙන් දරාගැනීම කියලා.

දහසක් මල් පිපෙන බිමක දහසක් මත ගැටෙන දිනක ලෝකය එක යායක් වෙන්න සෙනෙහස දෝරගලා යා යුතුමයි....

නිම්තක නිම්නැත මේ දුක!

ගෝනගල්දෙණිය ඉඳල රුවන්වැල්ලට එන්න පැයක් ගතවුණත් ගමනෙ වෙහෙස දැනුණෙ නැත්තෙ අවට පරිසරයෙ තිබුණු තෙත පාට හින්දා, රබර් වතු, කදු පංති විතරක් නෙවෙයි කඳු පාමුල ස්වාභාවිකව ම හැදුණු කළුගල් කානු දිගේ ගලාගෙන යන මොරතොට ඔයේ පිරිසුදු වතුර පාර මීටර පනහක හැටක දුරක වුණත් ඇහැට හරි අපූරූ සිහිලසක් ගෙනාවා. ඒ පරිසරයෙන් මිදිල ආපහු කොළඹ එනව කියන එක සිහි වෙනකොට අනේ මේ වගේ පරිසරයක් අපිට ඉතිරිවෙලා නෑනේ කියන හැඟීම හිතට ගෙනාවෙ කනගාටුවක්, පුංචි කාලේ අපේ ළිං අද්දරින් ගලාගෙන ගිය, හීන් දියඋල්පත් පාරවල් දිගේ ඉහළ පහළ ගිය, හඳයි, මඩ කණයි, දණ්ඩි පැටව් ගැන සිහිකරකර මං කොළඹ එන්න ආවා. යාන්තම් තුන්නාන පහුවුණා විතරයි නොදන්නා අංකය එක්ක දුරකතනය හැඬවුණා. අතීත හිතිවිලිවලට තිත තියල මං ඇමතුමට සම්බන්ධ වුණා.

“මේ ලිහිණි ද කතා කරන්නෙ, නාදුනන කට හඬක් මගෙන් විමසා හිටියා, “ඔව්, මේ කවුද? මිස් මාව දන්නෙ නෑ, ඒත් පසුගිය දෙසැම්බර් මාසේ හත්වෙනිදා දිනමිණ පත්තරේ බද්දර මල්ලෙ මිස්ගෙ ආටිකල් එක මගේ අක්කගේ පුතා ගැන ලියවිලා තිබුණෙ. ඒකයි කතා කළේ” මගේ හිතට මහ විශාල සතුටක් දැනුණා. කාලෙක ඉදන් දැනගන්න බලාහිටිය කෙනෙක් ගැන ආරංචියක් ලැබෙනවා කියන්නෙ කොපමණ සතුටක්ද? ඉතිං කොහොමද පුතාට. දැන් එයාට සනීපයි නේද? මම ඒ පුංචි පුතාගෙ පුංචි අම්ම ගෙන් ඇහුවා. “අනේ නෑ අපේ පුතා හුඟක් අසනීපෙන් ඉන්නෙ මිස්, එයාට ඇවිදින්න බැහැ, ඊයෙ පෙරේද ඉදල කතා බහ කරන්නෙත් නෑ.” විදූෂා ගෙ හඬ මට හීනෙන් වගේ ඇහුණා. මගේ සතුටට තත්පර පහක් වත් ආයුෂ තිබුණෙ නෑ.

වීදුෂා මට බොහෝ දේවල් කීවා. ඇත්තටම මම ලිහිණිගේ ලියමනේ ලිව්වා වගේම නිම්තක මනුල් ජයවික්‍රම පුංචි පුතා හිතාගෙන ඉන්නෙ, එයා කැමතිම ක්‍රිකටර් එයාව බලන්න ආවා කියලා. සතුට වැඩිකමට ඒ මෙහොතෙ පුංචි මනුල් අත්සන් කරන්න කියල අත දිගු කරත්, සංග මාමා රෝහල් පිළිගැනීමේ කවුන්ටරයෙන් ඉල්ල ගත්ත කොලේක, නිම්තක කියල නම ලියන හැටි නිම්තකගෙන් අහගෙනම කොලේ අත්සන් කරල දීල ඉක්මණ්ට සනීපවෙන්න ප්‍රාර්ථනා කරලා, ගියා විතරක් නෙවෙයි, පුළුවන් හැම වෙලාවෙම යෙහාලි නැන්දත් එක්ක නිම්තකගේ සැප දුක හොයල බලනවා කියලත් විදූෂා මට කීවා.

ඒ දුර ඇමතුම අවසන් වුණේ නිම්තකව බලන්න යන්න අමුත්තන්ට අවසර තියෙනවා කියලත් දැන ගත්තට පස්සෙ. බ්‍රහස්පතින්දා , සිකුරාදා යොදාගත් වැඩ කීහිපක් තිබුණු නිසා. සෙනසුරාදා නිම්තකව බලන්න යන්නයි මම සූදානම් වුණේ. නිම්තක කාටුන් බලන්නයි, කම්පියුටර් ගේම් ගහන්නයි තමයි වැඩිය කැමති කියල දැනගන්නත් ලැබුණා. කොළඹ ශාන්ත පීතර විදුහලේ ඉගෙන ගත්ත මේ පොඩ්ඩා. ක්‍රීඩාවලට, පොතේ පතේ වැඩවලට හැමදේට ම එකවගේ පාසලෙ හැම දේකින්ම ජයග්‍රහණය කරපු චැම්පියන් කෙනෙක් කියලත් ආරංචි වුණා.

සිකුරාදා මම විදුෂාට කතා කළා නිම්තකගෙ ගෙදරට යනපාර දැනගන්න. ඒ වෙද්දි හදිසියේ අසාධ්‍ය වුණු නිම්තක රෝහලේ දැඩි සත්කාර එකකයට ඇතුළු කළා කියල දැනගන්න ලැබුණා. සෙනසුරාදා හවස එකහමාරට විතර අපි රෝහලට ගියා. ස්නායු ශල්‍ය වෛද්‍ය විශේෂඥ සුනිල් පෙරේරා දොස්තර මහත්තය ඒ වෙද්දිත් නිම්තකව ශල්‍යකර්මයකට ලක්කරමින් හිටියෙ. හොදින් දුව පැන ඇවිදපු නිම්තක පුතා අසනීප වෙලා තියෙන්නෙ හිටි හැටියෙ. නොවැම්බර් 23 වෙනිදා උදේ පාසලේ සෙල්ලම් කරද්දි තවත් දරුවෙක්ගෙ හිස නිම්තක ගෙ හිසේ වැදිලා තියෙනවා. විවේක කාලයටත් පස්සේ හිසරදේ හැදුණු නිම්තක රෝහල් ගත කල පසුවයි දැනගන්න ලැබී තිබුනේ මොළය ආශ්‍රිතව තිබුණු කුඩා ගැටිත්තක බලපෑම නිම්තකව අඩපණ කරල කියලා. වැඩිදුර වෛද්‍ය ප්‍රතිකාර සඳහා එම් ආර් අයි පරික්ෂණයට රෝහල් ගතවුණු දා තමයි මම ඔහු මුලින් දුටුවෙ.

දැඩි සත්කාර ඒකකයේ රෝගීන්ගෙ අමුත්තන් සඳහා වෙන්වූ ප්‍රදේශය අමුත්තන්ගෙන් පිරිල ඉතිරිලා තිබුණ. දැඩි සත්කාරෙ රෝගීන් ගොඩක් ඉන්නවද? මම ළඟ සිටි රෝහල් සේවකයකුගෙන් ඇහුවා. නෑ මේ නිම්තක පුතාගෙ කට්ටිය. ඔහු මට කීවා. නිම්තක වෙනුවෙන් සුවය ප්‍රාර්ථනා කරන්නයි ඒ හැමෝම රෝහලට රැස්වෙලා හිටියෙ. පවුලේ උදවිය, ඔහුගේ පාසල් මිතුරන්ගෙ අම්මලා, ගුරුතුමීලා විතරක් නෙවෙයි අම්ම තාත්තගෙ කාර්යාලවල හිතවතුන් රැසක් ඒ අතර. අපි පැයක් එකහමාරක් ඉදල ආවෙ ආයෙ දවසක නිම්තක බලන්න යන බලාපොරොතුවෙන්. ඒ වුණත් විසිහය සෙනසුරාදා උදේ ඒ බලාපොරොත්තුව මිලින වුණා. “ එයා අපි ළඟ දැන් නෑ ලිහිණි. එයා අපිව දාල ගියා” විදූෂා මට කෙටි පණිවිඩයක් එව්වා. ඒ වෙද්දිත් මම මාතර බලා එමින් හිටියෙ.

විදුෂාගෙ හිත හදන්න මහ ලොකු දෙයක් කරන්න බැරි වුණත් මං ඇයට කෙටි පණිවිඩයක් තිබ්බා.“පුතා නැතිවීම අපිට දුකක් වුණත් එයා ලොකු දුකකින් නිදහස් වුණා. අපි එයාගේ ඊළඟ ජීවිතේට සුබ පතමු කියල” මේ සටහන ඔයාල නෙත ගැටෙන මොහොත වෙනකොට නිම්තක පුතාගෙ අවසන් කටයුතු අහවර වෙලා හත් දවසෙ පින්කමේ කටයුතුත් කෙරිල තියේවි. අවසන් මොහෙත දකින්නට සමහර විට අවසරයක් නොතිබුණත් වෛද්‍ය ප්‍රතිකාර අතරතුර සතුටු උයන ළඟ අස්සය පිටේ නැගලා රවුමක් යන නිම්තක පුතාගේ සතුට පිරුණු මූණෙ ජායාරූපය හැමදාම මගේ හිතේ තියේවි.

මම දන්නවා “සංගා මාමා මාව බලන්න ආවා” සටහනකියවපු හැම හිතක්ම නිම්තක පුතාට ඉක්මන් සුවය ප්‍රාර්ථනා කරන්න ඇති. පොළවෙ පය ගහපු සංගක්කාර මාමාගෙ හමුවීම, සොයා බැලීම ඒ පුංචි හිතට මහ මෙරක සතුට දෙන්න ඇති. මේ සටහන කඳුළු බින්දුවක් වුණත් පුළුවන් වෙලාවක කාගෙ හරි හිතකට සතුටක් දෙන්න පුළුවන්කම් තියෙනවා නම් ඒක කරන්න මැළිවෙන්න එපා කියන පණිවිඩේ දෙන්න, නිම්තක මනුල් ජයවික්‍රම පුංචි පුතාටගෙ සමුගැනීමේ කතාව ඔබට ආයිත් කිව්වා. ඉතින් නිම්තක පුතේ ඔබට සුබ රාත්‍රියක් !!!!!