අවිද්‍යා දැල්වෙන විද්‍යාල

මෑත දිනෙක මට හරි අපූරු සිදුවීමක් අත්විඳින්න ලැබුණා, එක්තරා සරසවි බිමක දි. වසර ගණනාවකට කලින් කරපු විභාගයක සහතිකය ගන්න දවසින් දවස අපිට අතපහු වෙලා තිබුණා. ඉතින් වෙනත් ගමනක් යන ගමන් අපි සරසවියට ගොඩවෙන්න තීරණය කළා.

සහතික කොළේ අරගන්න. මගේ යෙහළියයි, ඇගේ සිඟිති දියණියයි, මමයි, වාහනේ අරන් ගියේ ඇගේ සැමියා. ඒ වේලාවේ මහ වරුසාවකුත් එක්ක. ගේට්ටුවට අපේ අවශ්‍යතාවය දීල අපි සරසවි බිමට ඇතුළු වුණා. පොඩිත්තිව වාහනේ තියල යන්න අවශ්‍ය වුණත් අපිත් එක්කම ඇතුළට යන්න ඇයටත් අවශ්‍ය වුණු නිසා තාත්තයි දුවයි දෙන්නත් අපි එක්ක කාර්යාලයට යන්න ආවා.

අපි අදාළ අංශයට ගිහිල්ලා අදාළ කාර්ය භාරව ඉන්න නිලධාරි මහතා ඉන්නව ද කියල සොයලා බැලුවා. කාර්යාලයේ ඔහු හිටියෙ නෑ. තරමක මැදි වයසේ වෙනත් මහත්මයෙක් එතැන සිටියා. අපි ඔහුට අප ආ කාරණාව කිව්වා. 
“ආ පොඩ්ඩක් ඉන්න, දැන් එයා එයි” 

එහෙම කියල අපි හතර දෙනා දිහා ඉහේ සිට පාදාන්තය තෙක් විමසුම් බැල්මක් දාපු ඔහු යන්න ගියා.
විනාඩි හත අටක් අපි එතැන ඉන්න ඇති. අදාළ නිලධාරි මහත්තයා ආවා, ඔහුගෙ මුහුණෙ තිබුණෙ කිසියම් කලබලකාරී බවක්, ශිෂ්‍ය කාලෙ දැන හැදුනුම්කම් තාමත් තියෙනවා. ඉතිං අපි පොඩි සුහද කතා බහකට සැරසුණා. ඒත් ඒකට සූදානමක් ඔහු කෙරෙන් පළවුණේ නෑ.

අපට අවශ්‍ය කටයුත්ත බොහොම ඉක්මනින් කරලා දීලා, කෝ කොතනද වාහනේ, යන්න යන්න ඉක්මනින් මේක අරගෙන යන්න කියල ඔහු කීවා. වුණේ මොකක්ද කියල හිතාගන්න බැරිවුණා.

දූ හින්ද විභාගෙකට ඩිස්ටර්බ් වුණා ද දන්නෙ නෑ. අපි අතින් වෙන වැරැද්දක් වුණා ද දන්නෙත් නෑ. අපි ශාලාවෙන් එළියට ආවා. මෙන්න බොලේ වාහනේ ගාවට සිකියුරිටි මහත්තයෙක් දුවගෙන එනවා.

“අනේ මහත්තය ඉක්මනින් යන්න. නැත්නම් අපිටත් ප්‍රශ්නයක් වෙනවා” 
අපි මැදි වුණේ මහ විශාල උභතෝ කෝටිකයකට.

“ ඇයි මොකක්ද ප්‍රශ්නෙ? අපි අතින් මොකක් හරි වැරැද්දක් වුණාද?
මෙච්චර වෙලා හැමදේම දිහා බලාගෙන හිටිය
 දූගේ තාත්තා, හඬ අවදි කළා.

“ඔව් මේ මේ නෝනගෙ ඇඳුම මෙතනට ගැළපෙන්නෙ නෑනෙ” 
ඔහු මගේ මිතුරියට කීවා.
“අනේ මහත්තය ඉක්කමනට යන්නකො.. ”
ඔහු පින්සෙණ්ඩු වුණා.

අපි තුන්දෙනා මූණෙන් මූණ බලාගත්තා. මොකද අපි සරසවියකට ඇතුළු නොවෙන්න තරම් අසංවර විදියට ආවේ නැති නිසා. ඒ එක්කම සරසවි බිම පුරා සැරිසරන මානවික මානවිකාවන් දිහාත් විමසිල්ලෙන් බැලුවා. මොකක්ද අපේ ඇදුමේ වැරුද්ද කියල හොයා ගන්නත් එපැයි.

මගේ යෙහෙළියත් මාත් දෙදෙනාම සැරසී සිටියේ ටී ෂර්ට් සහ දිගු කළිසම්වලින්, ඇගේ කලිසම විළු‍‍ඹේ සිට අඟල් පමණ පමණ නිරාවරණයව තිබුණා.

කමිස, දිගු කලිසම් ඇද ගත්ත පිරිමි ළමයින් ගැහැනු ළමයින් වගේ ම, දිගු සායවල් කොට සායවල් ඇදගත්ත ගැහැනු ළමයිනුත් සරවියෙ හිටියා. සමහර කෙටි සායවල් දණිහෙන් අඟලක් විතර දිගට තියෙන්නවත් අපි දැක්කා.කතා බහක් නොමැතිවම අපි සරසවියෙන් පිටවුණා.

ඒක එතනින් ඉවර වුණත් වුණේ මොකක්ද කියල හරියටම දැනගන්න අපිට අවශ්‍ය වුණා. අපි ඒ ගැන හොයා බැලුවා. 

“ආ ඔයාලා දන්නෙ නැද්ද, අපේ සරසවියට “ත්‍රී ක්වාට” අදින්න තහනම්, ඒ විතරක් නෙවෙයි ගැහැනු ළමයින්ට අත්නැති හැට්ට අදින්නත් තහනම්”

“ඉතින් කොහොමද ඒ නීති ගැන යන එන මිනිස්සුන්ව දැනුම්වත් කරල තියෙන්නේ, අනික සරසවියට එන්නෙ සරසවි සිසු සිසුවියන් විතරක් නෙවෙයිනේ.” මම ප්‍රශ්න කළා. “ඇයි ගේට්ටුවෙන් කිව්වෙ නැත්ද? ආයේ බෝලෙ මට කැරකුණා. “වාහනවලින් යන එන අය පැෂන් ෂෝ එකක වගේ වාහනෙන් බැහැල ඇඳුම පෙන්නල ද යන්නේ.” මම ඇහුවා.

“අනේ අපි ඒව දන්නෙ නෑ. ඔයා දන්නෙ නැද්ද මේක සරසවියක් වෙන්න කලින් පිරිවෙනක්, ඉතින් ළමයි සංවරව අදින්න පලදින්න ඕනෙ. ඒක තමයි රීතිය, සම්ප්‍රදාය දන්නෙ නැත්නම් දැනගන්න”

මට හිනා ගියා මගේ නොදැනුවත්කම ගැන. අයියෝ මම මොනතරම් මුලාවකද ඉන්නේ. කවුද කියන්නෙ අපි මේ ඉන්නෙ නූතන, එහෙමත් නැත්නම් පශ්චාත් නූතන යුගයෙ කියලා.

මෙච්චර දේවල් කියන්න හේතු වුනේ “ත්‍රී ක්වාට” එකක් නෙ. ඉතින් පිරිවෙන්වල ඉගෙන ගන්න කාන්තාවන් ආවේ නෑනේ. අනිත් අතට පිරිවෙන් සමයේ අදින්න තහනම් කරන්න ඔය “ත්‍රී ක්වාට” කියල හඳුන්වන ඇදුම තිබුණ ද කියලත් මට සැකයි. “මිනි” ස්කර්ට් මෝස්තරය ආවේත් හැට හැත්තෑව දශකවලනේ. දණිහෙට පහළට අඟල් දෙකක් දිගටසායකට නිරාවරණය වන දෙපයයි, විළුඹෙන් ඉහළට අඟල් හතරක් විතර නිරාවරණය වන දෙපයය අතර පැහැදිලි වෙනසකුත් තියෙනවනේ. අනේ මන්දා මේවා කොහොම තේරුම් කර ගන්නද කියලා.

ළඟක දි මේ සරසවි බිමේ ම පිහිනුම් තටාකයක් විවෘත කළා නේද කියල දැනුයි මතක් වුණේ. ඒක ගැහැනු ළමයින්ට තහනම් කලාපයක් ද කියල හොයල බලන්නත් ඕනේ, මොකද සාමාන්‍යයෙන් සායවල් ඇදගෙන වත් දිගු කලිසම් ඇදගෙනවත් පිහිනන්න යන්න බෑනෙ. පිහුනුම් තටාකයට බහින්න ඒකට ගැළපෙන ඇදුමක් එපැයි. ඒත් කියන්න බැහැ තියෙන තත්ත්වෙත් එක්ක සරසවි මානවිකාවන් දිගු කලිසම් ඇදල පීනන්ට යනවා වෙන්නත් පුළුවනි.

මම තාමත් හිතනවා. සරසවියක් කියන්නෙ මොකක්ද පිරිවෙනක් කියන්නෙ මොකක්ද කියලා. තාමත් මේ වගේ සරල දේවල් තේරුම් ගන්න විද්‍යාව ඉපදිලා නැතිව ඇති. උපන්නාවූ සියලු දෙය අතරින් විද්‍යාව ශ්‍රේෂ්ඨ වේ කියලනේ කියන්නේ. හික්කඩුවේ සුමංගල හාමුදුරුවො අද දවසෙ හිටියනම් මේ ගැන උපදෙසක් ගන්න තිබුණා කියලත් මට හිතුණා.

ඒ එක්කම මේ කියන සරසවියෙ දී ම අතීතයේ දවසක බොහෝ රසවත්ව හැදෑරුව, 1447 දී ලියවුණු කාව්‍ය ශේඛරයෙ කවියකුත් මට මතක් වුණා. ගැහැනු ළමයි මේ සරසවියේ හැසිරිය යුතු ආකාරය එදවසත් අගනගරය වුණු කෝට්ටෙ යුගයේ දි මෙහෙම ලියවෙන්න ඇති කියල අවසානයට මට හිතුණා.

නාභිය නොදක්වා

සළු ඇද බොලට දක්වා
නොපා තන සක්වා
සිනා නොමසෙන් දසන් දක්වා...

සද එළිය බිදුවක්ය ආදරේ

ගැ
ඉරිතැළුනු බිම් කඩක්
සෙනෙහසින් තෙත් කරන
මල් කිනිති පුබුදුවන
හැමදාම, හැමදාම, හැමදාම මල් පිපෙන
සදාකල් වසන්තය
මේ තරම් ළංවුනේ කවදාද ?

පි
සද එළිය බිදුවක්ය ආදරේ
මුදු සුවද පවනක්ය ජීවිතේ

ගැ
පිණි කැටිති සීතලට
තුරුළුවෙයි පත් අඟට
සිනාසෙයි කිරිල්ලක්
පෙම්බරාගේ හඬට
සදාකල් වසන්තය
මේ තරම් පමාවූයේ ඇයි ද ?

පි
අවාරෙට මල් පිපෙන
නමාගෙන අතු නැමෙන
අරුමයන් දකිනවිට
හැමදාම පිබිදෙනා
මල්යාය දකින්නට
මේ තරම් පමාවූයේ ඇයි ද ?

ගැ
සද එළිය බිදුවක්ය ආදරේ
මුදු සුවද පවනක්ය ජීවිතේ

පි
දෝරේ ගලායන රන් අරුණැල්ලට
වියන් බැදෙනවලූ නිල් ගුවනේ

ගැ
වළා වියන වී උණුසුම් වෙන්නම්
ඒ රන් අරුණළු රුස් දහරේ

ෆීනික්ස් කිරිල්ලී

ජීවිතේ වෙලාවකට හරියට හමන සුළඟ වගේ, කොහෙන් හැමුවද? කොහේටද හමාගෙන යන්නෙ කියල කවුරුවත් දන්නෙ නැහැ. හමාගෙන එනවා, හමාගෙන යනවා. වෙලාවකට හරිම සිහිල් සුළඟ වෙලාවකට මාරාවේශ වෙනවා. මල් සුවඳ විතරක් නෙෙමි කුණු ගඳත් අරගෙන එනව. ජිවත්වෙන්න ඉහලට අදින හුස්ම පොදත් එක්ක බැඳිලා තියෙන අපේ ජීවිතේ ඒ හුළං පොද වගේ නොකියම ඇවිත් නොකියම යන්නත් යනවා. අපිත් නොකියම ඇවිත් නොකියම යන්න යනවා. ඒ වුණත් ඒ නොකියා ඇවිත් නොකියාම නික්මුණාට අපේ ජීවිතවල තියෙන සමහර සමිබන්ධකම්වල දිග පළල මැරෙන තුරාවට අපේ ජීවිතවල මතකයක් ඉතිරි කරලා යනවා.

මඩකළපුවෙ කල්ලඩි වෙරළ පේන තැනක මම හොඳටම දන්න කාන්තාවක් ඉන්නවා. ඇය රාජේශ්වරී, ඇගේ ළමා කාලය ගෙවෙන්නෙ කොළඹ. වැල්ලවත්තෙ ඉඳලා දරුවො යන්තම් බහ තෝරණ වයසෙදි ඇගේ මවුපියන් ඔවුන්ව මඩකළපුවට රැගෙන යනවා.අම්මයි අනෙත් සහෝදරියොයි එක්ක රාජේශ්වරීල හරිම සතුටින් ගමේ ජිවත් වෙනවා හැබැයි ඒ සතුට බොහොම තාවකාලිකයි.

78 අවුරුද්දෙ නොවැම්බර් මාසේ නැගෙනහිර වෙරළට කඩාවදින සුළිසුළගට අනුකම්පාවත් ඇත්තෙ නෑ. ජන ජීවිතය උඩු යටිකුරු කරල ගෙවල් දොරවල් නැති වෙන්න විනාඩි ගනනාවක් විතරයි යන්නනෙ. එක මොහොතකින් රාජේෂ්වරීලට මඩකළපුවෙ මහ ගෙවල් නැතිවෙනවා. කට්ටිය ආයෙමත් කොළඹට එනවා. ළමයි ආයෙමත් පාසල් යනවා. ජීවිතය අලුතින් පටන් ගන්නවා. ඒ නිවහල් ජීවිතය ට ආයුෂ තියෙන්නෙ වසර පහයි. කළු ජුලිය පැමිණෙනවා. ගිනි ගන්න කොළඹ නගරේ තිබ්බ දේපල, ව්‍යාපාර අතඇරලා ඔවුන් ආයෙත් මඩකළපුවට යනවා. ඒ අතර කොහොම හරි කරල ඇය ඉගෙන ගන්නවා, උසස්පෙළ විද්‍යා අංශයෙන්.

අසුව දශකයේ ඇය විවාහ වෙනවා. බැඳලා දරුවට මාස තුනේ දි මහත්තය අතුරුදන් වෙනවා. ඒ යුද්දෙ නැගෙනහිර පළාත වෙලාගෙත තිබුනු කාලෙ . ඒ වෙද්දි නංගිල දෙන්නගෙ මහත්තුරු නැතිවෙලා වසරක් ගෙවිල නෑ. නැගණියන් දෙදෙනා අත ගත්තෙ ගන්දරින්. මඩකළපුවට ආපු එකම පවුලෙ සහෝදරයො දෙදෙනෙක්, මිශ්‍ර පවුලක් ඇතුලෙ තියෙන අවබෝධය සහජීවනවයල සිවිල් අරගලයක පැටලී සිටින පාර්ශව කරුවන්ට අදාළ වෙන්නෙ නැහැ. කට පුංචට හිතක් පපුවක් ඇත්තෙන් නැහැනෙ.

තොරතුරක් නැති සැමියා හොයාගෙන රාජේශ්වරී කොළඹ එනව. එක අවාසනාවත්ත දවසක ඉවරවෙලා තිබුණු ගෑස් ටැංකියෙ අන්තිම බින්දුවෙන් වතුර රත් කරගන්න ඇය උත්සාහ කරනවා. කලින් දවසෙ නිවසෙ අනිත් උදවිය අලුත් ගෑස් එකක් ගෙනත්. අන්තිමට උස්ව නැගෙන ගෑස් දැල්ල නතරවෙන්නෙ රාජේශ්වරීගෙ මුහුණේ.

සැමියා ගැන අන්තිම බලාපොරොත්තුවත් නැති වුණාට පස්සෙ ඇය ආපසු මඩකලපුවට එනවා. රෝහලේ සාත්තු සේවිකා රැකියාවක් හොයාගෙන. ණය වෙලා ඉඩමි කෑල්ලක් අරගෙන නිවසක් හදන්න පටන්ගන්න.

සුන්බුන් මතින් නෑගී සිටින්න. පැරැණි බිල්ඩින් කඩල ඉවත් කරන දැව බාල්ක අරගෙන ලී දඩු හදාගන්නවා. බ්ලොක් ගල් ගහලා අත්වැඩ දීල, සිමෙන්ති අනල, හදා ගත්ත වැඩ නිමා නොවූ නිවස පෙන්නල ඇය අපට පළවෙනි වතාවට කියනව මේ මගේ ලේ කඳුළු කියල, ඒ 2003 වසර. ඇයට ඒ දිනවල හීනයක් තිබුණා. නිවසෙ වැඩ ඉවර කරලා කාමරයක රෝහලේ හෙදියන්ට නවාතැන් දෙන්න. අමතර ආදායමක් හොයාගෙන දියණියට උගන්වන්න. අම්මට සලකන්න.

දෙවැනි වතාවෙ මම ඇය බලන්න යනකොට එකම දවසක් වත් පදිංචියට යන්න කලින් අත්තිවාරම විතරක් ඉතිරිවෙන්න ගේ සුනාමිය ගෙනිහින්. අත්තිවාරම ඊළග සතියෙ හොරු ගලවන් ගිහින්. ඇදිවතයි ඇගේ ජීවිතයේ වටිනාම වස්තූන් වන අම්මයි, දුවයි ඇයට ඉතිරි කරන්න සුනාමිය වග බලාගෙන තිබුණා. කඳුළු අතරින් කල්ලඩි වෙරළ දිහා බලාගෙන ,“මම තාම ජීවත් වෙනවා.මට ඒකට ශක්තිය තියෙනව කියල” රාජේශ්වරී මට කිව්වා.

සුනාමිය ඇවිත් ගිහින් වසර අටයි. ඉදහිට දවසක රාජේශ්වරී ගැන ආරංචි එනවා. අම්ම මිය ගිහින්. දියණිය කසාද බැඳලා. රාජේශ්වරී දැන් ආච්චි අම්මෙක්. තාමත් ඉදහිට මඩකළපු රෝහලෙන් කොළඹ රෝහලට එන ගිලන් රථයකට ගොඩවෙලා, සිංහල අකුරක් නොදන්න රෝගීන්ට භාෂා පරිවර්තනයෙන් උදවු කරන්න ඇය කොළඹට එනවා.

මේ පැරණී කතාව ඔබට කියන්නෙ සුනාමිය ඇවිත් ගියපු හින්දම නෙවෙයි. මනුස්ස ආත්මය තුළ ෆීන්ක්ක් කුරැල්ලෙක් ඉන්නව කියන්න. ෆීනික්ස් කියන්නෙ අළු මතින් නැවත ඉපදෙන පක්ෂි‍යෙක් කියලයි පුරාවෘතවල සඳහන් වෙන්නෙ.රාජේෂ්වරී තම ජීවිත කාලය තුළ කිහිප වරක් ඉපදුණු කාන්තාවක්. ආපු හැම ඛේදවාචකයක්ම මහමෙර වාගේ දරාගත්ත කෙනෙක්. මම දන්නවා රාජේශ්වරී නැවත නැගී සිටිනවා කියලා.

මොකද ඇයට මොනව නැති වුණත් ජීවිතේ තියෙන නිසා. තමන්ගේ අතේ ඇගිලි අතරෙන් ගිලිහෙන ජීවිතය ඇය අල්ල ගන්නවා. මේක එක උදාහරණයක් විතරයි. හබැයි මේක මම අදහන්නෙ අපට පාඩමක් කියල, මොකද රාජේශ්වරී තමන්ගෙ මතකයන් එක්ක ජීවිතය අත අරින්නේ නැතිව, ජීවිතය වළදාන්නෙ නැතිව එයට මූණ දෙන හින්දා. අපි කීයෙන් කීදෙනෙකුට එහෙම ජීවිතේට මුහුණ දෙන්න පුළුවන්ද ?

හෘද සාක්ෂියක් සොයමි

මනුස්සකම” වර්ග කරන්න බෑ. පසුගිය සතියෙත් ලිහිණිගෙ ලියමන ලියවුණේ ඒ පිළිබඳ. අපි මුහුණ දෙන අවස්ථාවන් අනුව, දේවලට ප්‍රතිචාර දක්වන ස්වරූපය අනුව බොහෝ දේ වෙනස් වෙනවා. හැබැයි “මනුෂ්‍යයන්” හෙවත් උසස් මනසක් තියෙනවා යයි විශ්වාස කරන අපි කරන කියන දේවල් අනුව ඇත්තටම අපි මනුෂ්‍යයොද කියන ප්‍රශ්නෙ අපෙන්ම අහන්න වෙන අවස්ථා තියෙනවා.

විශේෂයෙන් ම අනිත් ‍ අයත් එක්ක හැසිරෙද්දි වැඩ කරද්දි හෘදය සාක්ෂියක් ඇතිව ජීවත්වෙනව කියන හැඟීම තමන්ට තියෙන්න ඕනෙ කියලයි මම විශ්වාස කරන්නෙ.මෙච්චර දේවල් කියන්න හේතු වුණේ තරිඳු දුෂාන්ත සොහොයුරා. අද ජීවතුන් අතර නැතත් ඔහුගෙ වේදනාත්මක සමුගැනීමේ දුක වේදනාව ජීවත්වන අම්මටයි, තාත්තටයි, අයියටයි විතරක් වුණත්, ඔබටත් මේක අදාළ වෙන්න පුළුවන්, කවදාක හරි දවසක කිසියම් මොහොතක හෘදය සාක්ෂිය ඇතුව ජීවත් වෙන්න.

තරිඳු දුෂාන්ත වෙදගේ. ජීවත් වුණේ කලවානේ හඳනංගල, පවුලෙ අයියයි මල්ලියි විතරයි. යන්තම් අවුරුදු විස්ස ගතවුණා විතරයි ඔහු රැකියාවක් සොයා ගත්තා. රත්තපුර කුරුවිට තියෙන ප්‍රසිද්ධ ඇගලුම් කම්හලක. රැකියාවට ගිහින් යාන්තම් මාස තුනක් ගෙවුණා විතරයි. යාළුවො සංවිධානය කළා විනෝද චාරිකාවක්, ගාල්ල පැත්තට ගිහින් මුහුදෙ නාලා විනෝද වෙලා එමු කියල. දවස හීතල දෙසැම්බර් මාසේ දෙවෙනිද, ඉරිදා. කොලු වයසනෙ තරිඳුත් එක පයින් ගමන ගියා.

රත්තපුරේ ඉදලා කෙලිකවට සිනාවෙන් පිරිල ඉතිරිල තිබු‍ණ බස්රියේ තිරිංග තදවුණේ අකුරළදි. කට්ටිය නතර වුණේ වෙරළෙ. මුහුද අද්දර රතුපාට කොඩි තිබුණට හැපිල බිදෙන රළ එක්ක සෙල්ලම් කරන්න කට්ටිය තෝර ගත්තෙ එතැන. රළ බිදෙන හඬ පරද්දල විසිරුණු සිනාහඬ නතර වෙන්න ලොකු වෙලාවක් ගියෙ නෑ. වෙරළට අාපු රැළ තරිඳු තදින් බදා වැලදගෙනම සයුරට ගෙනිහින් තිබුණ.

මේ කතාවෙ වැදගත් හරිය තියෙන්නෙ ඊට පස්සෙ, කට්ටිය තමන්ගෙ ආයතනයට කතා කරා. පොලිසියට කතා කළා. ගමේ මිනිස්සු මුහුද එක්ක ඔට්ටුවෙමින් තරිඳුව හොයන්න පටන්ගත්තා. ඒ දේවල් එහෙම වෙද්දි, ඇමතුමක් ආවා, අනෙක් කට්ටියට ආපසු එන්න කියලා.

නන්නාදුනන ‍මුහුදු වෙරළක සැඟව ගිය තමන්ගෙ ගමන් සඟයව අත ඇරල මුකුත්ම නොවුණා වගේ කට්ටිය ආපහු රත්නපුරේට ආවා. අර විනෝද චාරිකාව සංවිධානය කරපු, එකට විනෝද වුණු, කාපු බීපු හැම කෙනෙක්ම, තරිඳුව දන්නෙ නෑ වගේ, අපි එක්ක ආවේ නෑ වගේ ආපහු ආව. අඩුම තරමෙ ඔහුගෙ පවුලෙ සාමාජිකයන් එනකම්, මෙතනදි තමයි අපි තරිඳුව අවසන් වතාවට දැක්කෙ කියල කියන්න කෙනෙක් එතන නතර වු‍ණේ නෑ. ඒ අවාසනාවත්ත ආරංචිය අහගෙන තමන්ගෙ පුතාව, සොහොයුරාව හොයාගෙන ආපු අයට සිදු වුණේ. කිසාගෝතමී නොමළ ගේකින් අබ හොයා ගෙන ගියා වගේ මුහුදු වෙරළෙ අද්දර තැනින් තැන “අනේ අපේ පුතා මෙතනදි ද නැතිවුණෙ?” කියල අහ අහ යන්න.

අන්තිමට නාවික හමුදාව තරිඳුව හොයා ගත්තා. පහුවදා දවල් එකොළහට විතර. ඒ වෙද්දි තරිඳු එක්ක ආපු අය පහුවදා සේවයට වාර්තා කරලා. අන්තිමට තරිඳුව අදුන ගන්න, විනෝද චාරිකාව ගිය ඔහුගෙ මිතුරො නැවත අකුරළට එනකම් තරිඳුගෙ පවුලෙ උදවිය තමන්ගෙ දරුවගෙ, සොහොයුරාගෙ මෘත ශරීරය මුහුදු වෙරළෙ තියාගෙන බලාගෙන හිටියා. දවල් එකොළහේ ඉදල සවස තුන වෙනතෙක්.

අවසානයේ සියල්ල කෙළවර වුණත්, මට මහා ආත්ම අනුකම්පාවක් දැනුණා. ජීවත්වුණත් මියගිය තරිඳුගෙ යහළු යෙහෙළියන් ගැන. සුදු කොඩියක් නොවැටුණු. විනාඩියක නිහඬතාවයක් නොනැඟුණු ඒ ආයතනය ගැන. හෘද සාක්ෂියක් ඇති කිසිවෙකුත් එතැන නොසිටීම ගැන. මම දන්නවා එතැන ‍ගැහැනු ළමයි ඉන්න ඇති. රාත්‍රියට පෙර ඔවුන් නිවෙස්වලට ඇරලීමේ උවමනාව තියෙන්න ඇති. “රස්සාව නැති වුණොත් ජීවත්වෙන්නෙ කොහොමද” කියල බයක් ඇතිවෙන්න ඇති.

“තරිඳු‍ගෙ ගෙදර අයට මුණ දෙන්නෙ කොහොමද?” කියල බයක් තියෙන්න ඇති. “ගිය එකා ගියා ආයෙ එන්නෙ නෑනෙ” කියලත් හිතෙන්න ඇති. ඒ මොනවා වුවත් නූඹලා අතර, තරිඳුගේ මිතුරු මිතුරියන් යැයි කිව නොහැකි වුවත් එකට සේවය කළ සොහොයුරා ගැන, පොලිසිය සමඟ ගොස් තරිඳුව හදුනාගත්තවුන් අතර, ආයතනයේ තීන්දු තීරණ ගන්නා ප්‍රධානීන් අතර එකදු හෝ හෘද සාක්ෂියක් නොමැතිවීම ගැන.

මගේ හිතට දැනෙන්නේ කනගාටුවක්. ඔබ තර්ක කරයි, ඔහු අපේ සේවකයෙක් තමයි, හැබැයි පුද්ගලික ගමනක් ගියෙ කියල. ඔව් සම්පූර්ණ ඇත්ත. මාස තුනක් සේවය කරපු, හිනාවේගෙන ඉන්න බාකෝඩ් එකක මූණ තියල ගියපු සේවකයෙක් වෙනුවෙන් අවසන් ගෞරවේ දක්වන්න යන්න නිවාඩුවක් දුන් නැතිවට තත්පරේක නිහඬතාවයක් දක්වන්න බැරි පවුලකට පවුලක් කියන්න පුළුවන්ද හෘද සාක්ෂියක් තියෙන මිනිසුන්ට. 

දයාබර තරිඳු සොහොයුර හෘද සාක්ෂියක් සහිත මිනිසුන් බිහිවෙන දිනයක් වෙනුවෙන් වූ ප්‍රාර්ථනයත් සමඟ, ඔබට නිවන් සුව ලැබේවා!

2013 සොඳුරු හිමිදිරියක් වේවා!!!

අරුණ කැදවන පළමු රැස් දහරේ උණුහුම විදිමින්, නැගෙන සියොත් සරක දිවමන් මිහිර විදිමට ජීවිතය හිමිදිරියක් වන්නේ නම් කොයිතරම් අපූරුදැයි සිතේ.  2013 වසර එළඹෙන්නේ සමස්ත ලෝක වාසී සිත් තුළ  ලෝක විනාශය පිළිබඳ ඇතිවූ අප්‍රමාණ සැක සංකා අතරිනි. කෙසේ වුව යනෙන මඟ වෙනදාට වඩා සිනහ මල් පිපෙනු ඇති, අචාරශීලීත්වයෙන් පිරිපුන් බොහෝ ජනී ජනයා අතරින් පිය නඟන ඔබට, යනෙන මාවත සැඟවෙන, සිනහවෙන්නට වෙරදරන  සිනාහවක් නැති  මුවකට සිනහවක් කැදවාගෙන ඒමේ භාග්‍යය උදාවේවායි ඉත සිතින් පතමි!